Stefan Weinfeld
Janczarzy Kosmosu
Rok pierwszego wydania: 1980
Obca cywilizacja planuje podbój Ziemi. Pomimo sprzeczności z galaktycznym kodeksem szkoli armię składającą się z porwanych ziemian poddanych praniu mózgów. Kiedy jednak inwazja się rozpoczyna wszystko zaczyna iść nie tak jak zaplanowano, dodatkowo okazuje się że niektórzy wciąż czują większą więź z mieszkańcami ziemi niż ze swoimi nowymi panami...
Spis treści:
Rozdział I: Bashaga (1). 3
Rozdział II: Bashaga (2). 17
Rozdział III: Alexander (1). 29
Rozdział IV: Alexander (2). 42
Rozdział V: Piets (1). 54
Rozdział VI: Kostow (1). 68
Rozdział VII: Kostow (2). 82
Rozdział VIII: Piets (2). 99
Rozdział IX: Martour (1). 114
Rozdział X: Martour (2). 132
Rozdział XI: Hayams (1). 149
Rozdział XII: Hayams (2). 171
Rozdział XIII: Piets (3). 188
Rozdział XIV: Kostow (3). 191
Rozdział XV: Alexander (3). 194
Rozdział XVI: Bashaga (3). 197
Rozdział XVII: Martour (3). 200
Rozdział XVIII: Hayams (3). 203
A więc w lipcu upłynie 230 lat! W lipcu? Nie... w czerwcu. Pamiętam, jak dziś... Tego roku było upalnie, trawy pachniały, śpiewały ptaki. Wtedy jednak myślałem tylko o tym, aby coś zjeść - bieda była straszna, zwłaszcza na przednówku i gdyby nie proboszcz Tomaszek, niejeden by cienko śpiewał. Co prawda, to i proboszcz Tomaszek nie był bezinteresowny: trzeba mu było zanieść trzy czaszki, żeby dostać suchara. Z tych czaszek budował kaplicę we wsi Czermna. Fakt, że o czaszki nie było specjalnie trudno. Sam tego nie pamiętałem, ale ojcowie i dziadkowie opowiadali o wojnach, jakie się tu toczyły i o morowym powietrzu, które bez pardonu brało wszystkich, kogo popadło: biednych i bogatych, starych i młodych. Czaszek i kości więc nie brakowało, chociaż trzeba było trochę pokopać po kurhanach, rozrzuconych to tu, to tam; ale też i suchary, które rozdawał ksiądz Tomaszek, były zawsze spleśniałe (wygrzebywał je, aby się inne nie psuły, ale niewiele to pomagało).
Choć czerwiec był upalny, trawy były gęste i latanie po wzgórzach na bosaka sprawiało mi nawet przyjemność - nie tak, jak zimą, kiedy nogi marzły na kość (butów nie miałem; łapcie splecione z łyka lipowego trochę tylko chroniły nogi, bo o szmaty do ich okręcenia było trudno).
Uzbrojony w duży kij rozgrzebywałem darninę w miejscach, gdzie można się było spodziewać mogił... i oto pewnego dnia coś schwyciło mnie i uniosło do góry, szarpałem się, aby się wyrwać i uciec. Nadaremnie...
Tyle tylko zapamiętałem. A właściwie tyle tylko sobie przypomniałem. Jedyne wspomnienie, które mi uświadamia, że jestem skądinąd. Z Ziemi, gdzie żyją nasze pierwowzory. Nie z Androbeidy, gdzie dorosłem i spędziłem właściwie całe moje życie wśród takich jak ja indogów, pod opieką mądrych i dobrych szarfanów. Ilekroć wymawiam słowo „szarfan”, zawsze nasuwają mi się określenia „mądry i dobry”, choćbym nawet nie miał zamiaru ich użyć. Prawdę powiedziawszy nie jestem pewien, co się kryje pod pojęciami „mądry” i „dobry”. Każdy jednak indog od początku wie, że o szarfanie inaczej mówić nie można; po prostu czegoś by brakowało.
„Od początku”. Wielokrotnie zastanawiałem się, jak to należy rozumieć. Skąd się biorą szarfanowie mniej więcej wiadomo. Szarfanice poddają się naświetlaniom i wydzielają kokony. Kokony po leżakowaniu wysyła się do wykończalni, gdzie rozcina się je i wydobywa małe szarfaniątka. Tyle wiemy o szarfanach, którzy prowadzą przecież życie oddzielne i dla nas zamknięte. Ale skąd się biorą indodzy? Skąd przyszedłeś do obozu ćwiczebnego, bracie indogu? „Z obozu przejściowego” - odpowie. Ale jak indog dostał się do obozu przejściowego, pozostaje dla każdego z nich tajemnicą. Dla każdego z wyjątkiem mnie. U mnie jednego pozostały wspomnienia: wspomnienia słabe, niewyraźne, oderwane. Jakaś postać schylająca się ku mnie... migające w słońcu gołe pięty chłopaka, za którym biegałem... patyk. Zwykły patyk. Chwytałem się tych strzępków, odświeżałem je, pielęgnowałem troskliwie, aby nie zanikły. I przez lata starannie poszerzałem te obrazy, aż wreszcie połączyły się ze sobą w jeden ciąg zdarzeń. Stąd wiem, że pochodzę z Ziemi. Ale inni? Hayams, Martour, Winniczek, Alexander? Oni też?
Czy może szarfani stworzyli ich sztucznie, jak tworzą na przykład ziemskie jedzenie? Trudno powiedzieć. Gdybym mógł z kimś z nich szczerze porozmawiać... dowiedzieć się, czy coś im się przypomina... ale to jest niemożliwe. Ja też nie zdradzam się nikomu z tym, co wiem o sobie. Nie można się przecież przyznać nawet do tego, kim się było w poprzedniej identyczności. Na przykład ja sam: Bashaga. Dawniej byłem Sjetonem, jeszcze dawniej Rooseveltem, Disraelim i Franciszkiem I. Nie wolno mi o tym nawet pisnąć, bo przecież kiedy się przechodzi z jednej do drugiej identyczności, trzeba zażyć pastylki zapomnienia. I słusznie, bo przecież inaczej wszystko by się mieszało. Ale z drugiej strony nie zacierają też te pastylki całej wiedzy, bo przecież trzeba byłoby zaczynać wszystko od początku.
Wiele zaś z tego, co nabywa się w trakcie danej identyczności, jest nader przydatne: jak na przykład znajomość języka albo umiejętność spożywania ziemskich potraw. Gdyby trzeba było za każdym razem uczyć się od nowa jeść... brrr! Do dziś, choć nauczyłem się panować nad sobą, nie potrafię przełknąć żadnej z ziemskich potraw bez obrzydzenia. Nie ja jeden zresztą. Nie ma indoga, który nie wolałby tabletek MSP. Wystarczą dwie tabletki dziennie: po jednej rano i wieczorem. Zachowują siły, przywracają dobre samopoczucie i zapewniają stan pełnego zadowolenia. I nic dziwnego, bo nazwa pochodzi od słów: Młodość, Sprawność... co jednak się kryje pod słowem zaczynającym się od P - nikt z nas nie wie. Jak sądzę Ziemianom nie znane są tabletki MSP; może dlatego żyją tak krótko. I może dlatego tak zmieniają swój wygląd: tyją, dostają zmarszczek na twarzy, tracą włosy na głowie. A my musimy się do nich sztucznie upodabniać. I to też nie należy do przyjemności. Smutny jest los indoga - właśnie dlatego, że musi wcielać się w Ziemianina. Każdy wolałby stać się szarfanem. Byłoby niezwykłym szczęściem pulsować jak oni jasnością to seledynową, to błękitną, to pomarańczową. Ilekroć zdarza mi się widzieć szarfana w takiej postaci, niemieję z zachwytu. Na ogół jednak przychodząc do naszego obozu przybierają postać indogów, a więc ziemianopodobną. Mała kula głowy zniekształcona przez oczy i uszy, nos i usta, śmieszny tułów i długie, niezgrabne kończyny. Zresztą wszystko to podrobione bardzo udatnie. I pewien jestem, że gdyby szarfan zechciał, pojawiłby się przede mną w mojej własnej postaci Bashagi, czy też w postaci któregokolwiek indoga z mojego obozu: Martoura, Hayamsa czy Alexandra. Podobno jednak te możliwości są ograniczone czasowo: szarfan nie może jakoby zachować bez przerwy postaci Ziemianina przez czas dłuższy niż, jak mówią niektórzy, cztery godziny, a jak twierdzą inni - tylko dwie.
Teraz, kiedy siedząc w izolatce i czekając na niewiadomy mi los usiłuję zdać sobie sprawę z tego, co zaszło, dziwię się sam sobie. Te naiwne pytania, które dręczyły mnie przez może sto lat, a może przez czas jeszcze dłuższy... Dlaczego szarfanom zależy na tym, abyśmy byli ziemiano-podobni? Dlaczego tolerują brutalność służb dozoru? Dlaczego układają program zmian identyczności? Dlaczego, dlaczego, dlaczego...? I wreszcie, dlaczego, jeśli są mądrzy i dobrzy, postępują tak, że muszę sobie te wszystkie pytania zadawać?
Oczywiście nie zdradzałem się nikomu z tymi rozterkami. Jeszcze by też... Nie zapomniałem losu Cavoura. Identyczność tę miał pewien młody chłopak, przybyły bezpośrednio z obozu przejściowego. Nie znał jeszcze wszystkich reguł gry i nie rozumiał, czemu żądają od niego wykonywania męczących i niemiłych ćwiczeń w zakresie ziemianopodobieństwa. Chciał tylko, aby pozostawiono go w spokoju. W normalnej półdrzemce, w którą zapada każdy indog po spożyciu tabletek MSP i w jakiej najchętniej pozostawałby do następnej porcji tabletek. Jego zorca pragnął się wykazać i nie tylko zadawał mu coraz więcej ćwiczeń, ale i dręczył nieustannymi ziemskimi posiłkami. Cavour poskarżył się przyzorcy i tak kolejno dotarł - w owym czasie było to jeszcze możliwe - do następnych szczebli w hierarchii obozu: do dozorcy i wreszcie nawet do nadzorcy. Rezultat był taki, że odebrano mu całkowicie tabletki MSP i przeniesiono na ziemski wikt z jakimiś innymi pigułkami. Cavour zmieniał się w oczach. Po kilku dniach miał już pomarszczoną skórę, białe włosy i z trudnością się poruszał. Przeniesiono go wtedy do izolatki, z której zabrali go szarfani. Co się z nim dalej stało, nie wiadomo. Nie spotkałem go już ani też nie słyszałem, aby pojawił się gdziekolwiek w nowej identyczności.
Nauczyło mnie to ostrożności. Nauczyło mnie nie zadawać niepotrzebnych pytań, nawet nie zastanawiać się nad nimi. Ale teraz sam siedzę w izolatce i choć na razie regularnie dostaję swoją porcję tabletek MSP, nie wiem nawet, co mi grozi. To właśnie jest najgorsze: niepewność i oczekiwanie. I aby zabić czas, rozliczam się sam ze sobą. Gdzie popełniłem błąd? Gdzie i kiedy?
Nie ma sensu sięgać do początków mojego pobytu w obozie, czy tylko do początków mojej obecnej identyczności. Muszę przyjąć jakiś fakt, przed którym nie działo się nic takiego, co trzeba byłoby brać pod uwagę. Jaki fakt? Przybycie kogoś z nową identycznością? Zmiana kogoś z szarż dozoru? Nie, nie, nie. Jeśli coś takiego miało jakieś znaczenie, to już po owej cenzurze, którą powinienem teraz sam określić. A jest nią... tak, niewątpliwie stała się nią partia pokera, którą pamiętam, jakby to było wczoraj...
Rozdawał Martour. Sprawnie potasował karty i zaczął dzielić po jednej: mnie pierwszemu, następnie Alexandrowi, Kostowowi, Pietsowi i wreszcie sobie. Zorca NS-27 przyglądał się nam od niechcenia. Jestem pewien, że czyhał tylko na to, aby któryś z nas się pomylił. „Do nas, indogów operacyjnych, szarże dozoru odnoszą się złośliwie (odpłacamy im za to pogardliwą obojętnością), ale NS-27, jak mi się wydaje, czerpał szczególną przyjemność z prawa do zalewania nam sadła za skórę. Wiedzieliśmy o tym i mieliśmy się na baczności. Na szczęście przed ową rozgrywką oglądaliśmy realitet pokera, nie trudno nam zatem było naśladować Ziemian podczas tej idiotycznej zabawy.
Ja na przykład wyczekałem, aż karty zostaną rozdane, wziąłem je w rękę, równiutko złożyłem i dopiero wówczas porozkładałem powoli, jak gdyby nie chcąc zbyt pospiesznie pozbawiać się nadziei. Alexander chwytał każdą kartę pożądliwie, przymierzał do innej i przekładał. Kostow brał karty powoli - jak gdyby namyślając się - i wydymał policzki z wyrazem głębokiej rozwagi.
- Bashaga ma głos! - powiedział Martour.
Spojrzałem jeszcze raz na karty. Dwa walety, dalej
dziesiątka, król i as z innych kolorów. Mogłem liczyć na trójkę, na jakiegoś małego strita, na nic więcej.
- Pas! - odezwałem się.
- Pas! - powtórzył za mną jak echo Alexander.
- Pas.
- Otwieram z dwóch żetonów - odezwał się Martour.
- Dochodzę - powiedziałem.
- Ja nie - Alexander rzucił karty.
- A ja tak.
- I ja - zamknął kółko Piets.
Zastanawiałem się właśnie, ile dokupić i do czego, kiedy nagle rozległ się ryk NS-27:
- Co, już masz dosyć gry, ty...!
Podniosłem oczy, starając się nie zmienić wyrazu twarzy. Lata treningu nauczyły mnie opanowania. Byłem zresztą pewien, że nie popełniłem żadnego wykroczenia. Trzeba było jednak upewnić się, pod czyim to adresem NS-27 rzucał stek wyzwisk. Piets miał niewinnie zdziwioną minę, Martour zachowywał się tak, jak gdyby żadne słowo nie docierało do jego uszu. Kostow spoglądał na zorcę z wyrzutem, że przeszkadza mu w grze. Alexander... tak, Alexander siedział nieruchomo, ale bladość twarzy zdradzała mi, że to właśnie on czuje się winny. Biedny chłopak! Zdekoncentrował się na moment korzystając z tego, że licha karta zwolniła go od udziału w rozgrywce. Może poczuł się senny... może po prostu nie chciało mu się myśleć o niczym... a może wręcz przeciwnie, chciał o czymś pomyśleć. Jeśli tak, wybrał zły moment. Nie wolno myśleć, nie wolno nie myśleć, nie wolno się dekoncentrować. Obowiązkiem indoga jest nieustanna obecność w teraźniejszości, nieustanne czuwanie. Alexander sprzeniewierzył się temu i musiał ponieść konsekwencje swojego błędu. Był jednak na tyle opanowany, że nie okazał ani zaskoczenia, ani zmieszania. Nie mrugnął okiem, kiedy NS-27 dorzucił mu wieczorne kładzenie pasjansa - czynność równie nużącą, co niepotrzebną, jako że nie występującą już w żadnym ze współczesnych realitetów. Godzina dodatkowych i niecierpianych zajęć za chwilę zapomnienia była aż nadto dotkliwym obciążeniem. Zorcy NS-27 to jednak nie wystarczało. Pragnął przełamać obojętność Alexandra, dokuczyć mu w sposób szczególnie wyrafinowany.
- Ty cuchnąca podobizno człowieka - powiedział. - Jutro obejmiesz ręczny dyżur w kuchni.
Jeśli NS-27 zamierzał dopiec Alexandrowi do żywego, udało mu się to w zupełności. Po raz pierwszy zobaczyłem w oczach indoga jakieś dziwne migotanie. Pobladł, z rękoma zaciśniętymi na krawędzi stołu pochylił się cały do przodu. Ręczny dyżur w kuchni. To było niewiarygodne. Kiedy sam byłem zorcą - pomiędzy identycznością Franciszka I a Disraeliego - technologia szarfanów nie miała jeszcze opanowanej sztuki pełnoautomatycznego przyrządzania ziemskich potraw z wytworzonych na Androbeidzie quasiziemskich półproduktów. Indodzy operacyjni musieli wtedy pełnić na zmianę dyżury w kuchni i przyprawiać jedzenie. Ale teraz? Teraz, kiedy na początek linii technologicznej podajnik wprowadza namiastkę jajek, a na końcu tej linii wychodzą gotowe do spożycia (lub do składowania) potrawki z drobiu? Ciekawe, jak też to sobie NS-27 wyobrażał: wyłączenie linii automatycznej? Czy też poruczenie Alexandrowi którejś z czynności tej linii, na przykład siekanie sztucznego mięsa?
Nie dowiedziałem się nigdy, bo NS-27 zrezygnował ze swojego zamiaru. Zrezygnował zapewne od razu, gdy tylko Alexander syknął przez zaciśnięte zęby: „Tylko spróbuj...!”, ale odgrażał się jeszcze:
- Ręczny dyżur! Sam dopilnują!
Następnego dnia nie pojawił się jednak na służbie. Zastąpił go MP-14, który był kiedyś indogiem operacyjnym, mając wówczas identyczność Netha. MP-14 był względnie wyrozumiały, choć musiał też dbać o własną opinię. Delikatne traktowanie indogów operacyjnych obciążałoby jego własne konto, dlatego też na każdym kroku starał się wykazać gorliwość - ale ograniczał ją do krzyku.
Tak więc do dyżuru nie doszło; byłem jednak pewien, że rozgrywka pomiędzy tymi dwoma dopiero się zaczęła i, że prędzej czy później dojdzie do drugiej rundy.
Tymczasem jednak zajęcia toczyły się zwyczajnie, powiedziałbym nawet: monotonnie, gdyby nie zwyczajna ich bezplanowość. Nigdy nie było wiadomo, co będzie dnia następnego. W ostatniej chwili odpowiednie dyspozycje otrzymywał zorca od przyzorcy, ten od dozorcy, ten... W końcu kierowali wszystkim z pewnością szarfani, mądrzy i dobrzy. Ale czym kierowali się szarfani? Czego od nas chcieli? W jakim celu nas szkolili?
Nie wolno zadawać takich pytań, nawet sobie samemu, w myśli - to jedno z najcięższych wykroczeń. Teraz jednak jest mi już wszystko jedno. Niczym nie odmienię mojego losu; zresztą nie wydaje mi się, abym ośmielił się go odmienić nawet gdyby to było możliwe. Pragnę jedynie, aby dany był mi czas na przemyślenie wszystkiego od nowa. Od owego starcia Alexandra z zorcą NS-27.
Któregoś dnia zapowiedziano realitet. W sali było wielu nowych z innej grupy, znanych mi jedynie z widzenia. Ustawili się pod ścianami, jak gdyby pragnąc mieć jakąś osłonę za plecami. Ja zaś przecisnąłem się jak tylko mogłem najbliżej linii oddzielającej dookólny ekran od widowni. Im bliżej ekranu, tym łatwiej obserwować szczegóły, które okazują się później nieocenioną pomocą przy wszystkich ćwiczeniach ziemianopodobieństwa. Zresztą tym razem najbardziej zainteresowanym spośród nas wszystkich był Martour. Zapowiedziano bowiem sprawdzian jego identyczności zamiast uprzednio spodziewanego tematu ogólnego w rodzaju posiłku, ruchu ulicznego czy konwersacji pomiędzy Ziemianami.
Przestrzeń ekranu zaczęła gęstnieć i wypełniać się quasi rzeczywistością. Najpierw zwróciłem uwagę na ogromne biurko i stojący opodal wykwintny owalny stół. Potem za biurkiem wypłynął z nicości głęboki fotel, na którym wywołana została postać Ziemianina. Ziemianina czy indoga? Na fotelu siedział przecież... spojrzałem w bok. Znów, jak tyle już razy, uległem złudzeniu. Nie było wątpliwości: Martour znajdował się o trzy kroki ode mnie. Na fotelu siedział jego pierwowzór, Martour ziemski - o tej samej twarzy, o tej samej figurze, o tych samych powolnych, niespiesznych ruchach. W ręku miał kartkę papieru, widocznie jakiś dokument. Przeczytał go, odłożył, zamyślił się. Wyraźnie pochłonięty swoimi rozważaniami wydobył z kieszeni kapciuch i fajkę, nabił ją tytoniem i przygotował do palenia. Zastanowił się znów, odłożył fajkę na biurko i rzekł:
- Detrasse!
Zajarzył się fragment przeciwległej ściany i pojawiła się twarz młodego mężczyzny:
- Jestem, słucham - powiedział.
- Detrasse, trzeba poinformować członków gabinetu, że jutrzejsze posiedzenie rozpocznie się o dwie godziny później, niż zazwyczaj.
- Tak jest.
Twarz mężczyzny zniknęła.
Martour - pierwowzór sięgnął po fajkę, zapalił ją, wstał ociężale z fotela. Jakiś czas chodził po pokoju pykając z fajki, następnie doszedł do stołu i wydobytym z kieszeni przybornikiem wyczyścił fajkę nad dużą kryształową popielnicą.
Quasi rzeczywistość rozwiała się nagle i przestrzeń rozrzedziła się. Indog Martour przeszedł za linię dzielącą widownię od przestrzennego ekranu. Teraz dopiero miał się rozpocząć test.
Ponownie wywołano z niebytu biurko, stół, fotel i ponownie pojawił się pierwowzór - z tym jednak, że natychmiast w zajmowaną przezeń przestrzeń wstąpił jego identyczny indog. W scence, której powtórzenie miało teraz nastąpić, zadaniem indoga było wierne naśladowanie wszystkich ruchów, gestów, nawet grymasów twarzy pierwowzoru. Początkowo wykonywał to bez zarzutu. Nie sposób było ocenić, gdzie jest indog, a gdzie jego pierwowzór: „nasz” Martour zajmował dokładnie to samo miejsce w przestrzeni, co Martour „ziemski”. Dopiero po rozmowie z tym jakimś tam Detrassem indog wypadł nieco ze swej roli: zamazane kontury postaci wyraźnie wykazywały, że nie udało mu się w przestrzeni i w czasie pokryć się dokładnie z odpowiednikiem. Błąd został natychmiast wychwycony, sprawdzian przerwany i podjęty od początku. Zanosiło się na to, że realitet Martoura potrwa dość długo.
Ktoś dotknął mojego ramienia. Odwróciłem się i ujrzałem Hayamsa.
- Chodź do sali ćwiczeń - powiedział. - Nie ma tu co sterczeć.
Miał rację. Nie należało oczekiwać niczego ciekawego. Obecność, na czyimś sprawdzianie identyczności nie jest obowiązkowa i można ten czas wykorzystać na indywidualne zajęcia sprawnościowe.
Poszedłem za nim do gabinetu cichej obrony. Przy ścianie umieszczone były w pozycjach stojących i siedzących ruchome manekiny. Hayams wybrał z półki dwa noże, jeden z nich wyciągnął w moim kierunku.
- Zaczynaj! - zachęcił.
Nie przepadałem za tą umiejętnością, ale doskonalenie się w niej było i jest obowiązkiem każdego indoga niezależnie od jego aktualnej identyczności. Włożyłem nóż do kieszeni i zająłem stanowisko w odległości ośmiu kroków od stojącego manekina. Rozległ się cichy gong. Natychmiast sięgnąłem po nóż, otworzyłem go w chwili zamachu i cisnąłem. W tej samej chwili manekin pochylił się w bok; mój nóż utkwił w jego ramieniu.
- Źle! - oświadczył Hayams. - Teraz ja.
Zbliżył się do stanowiska. Zanim jeszcze przebrzmiał gong, nóż świsnął w powietrzu przebijając szyję manekina, który nie zdążył uchylić się przed ciosem.
- Niepotrzebnie odchylasz się do tyłu. To zabiera czas. Rzuć się do przodu - powiedział Hayams, demonstrując kolejne fazy prawidłowego rzutu. Wyjęliśmy noże z manekinów i powróciliśmy na stanowiska.
- Nie wydaje ci się, że gdyby na miejscu manekina był indog, po otrzymaniu takiego ciosu nie byłby już do niczego zdolny? - Hayams obserwował drgającą jeszcze rękojeść noża tkwiącą tym razem w piersi manekina. Pytanie to nie było bynajmniej niewinne, toteż zamierzyłem się i rzuciłem nóż, zyskując w ten sposób kilka sekund na zebranie myśli. Do czego Hayams zmierzał? Czy chciał mnie wybadać? Chciał mnie skłonić do zwierzeń?
- Nie słyszałem jeszcze, aby rzucano w indoga - odpowiedziałem niezbyt mądrze, ale dostatecznie ostrożnie.
- Ja też nie - potwierdził obojętnie.
Wyraźnie się wycofywał. Oznaczało to, że jego pierwsza uwaga była próbą nawiązania kontaktu; nie chciał jednak posuwać się za daleko, zanim nie upewnił się, że może mi zaufać. Rzucaliśmy dalej w milczeniu.
- Ale przypominam sobie z poprzedniej identyczności nieszczęśliwy wypadek: jeden z indogów sam nadział się na nóż...
Teraz on miał mnie w ręku: przyznałem się, że mimo pastylek zapomnienia coś mi w pamięci pozostało. Uznałem jednak, że mieści się to w granicach dopuszczalnego ryzyka.
Hayams przestał rzucać i spojrzał na mnie.
- Ciekawy jestem, czy szarfanom udało się zasklepić ranę - rzekł.
Śmiało z jego strony! Wyrazić wątpliwość w możliwości dobrych i mądrych szarfanów?
- Zabrano go natychmiast, ale już nigdy więcej nie powrócił do grupy pod żadną identycznością.
Mówiąc to rozejrzałem się po gabinecie. Zrozumiał.
- Nie ma tu żadnej instalacji podglądu-podsłuchu - rzekł. - Nie wiem, dlaczego tak jest, ale na pewno nie ma. Sprawdzałem dziś rano.
Teraz już wiedziałem: jego rozmowa ze mną nie była przypadkowa. Hayams szukał kogoś, z kim mógłby szczerze porozmawiać o tym, o czym nie wolno nawet myśleć. Wybór jego padł na mnie. Mógłbym posunąć się znacznie dalej, gdybym chciał. Chciałem.
- Myślę, że uczymy się cichej obrony nie po to, aby szarfanowie zasklepiali czyjeś rany - powiedziałem.
- Dzisiaj rano spotkałem tu Alexandra. Rzucał nożem z taką zaciekłością, jak gdyby widział w manekinach kogoś, kogo chciałby unieszkodliwić.
Zastanowiłem się. - Może wyładowywał w ten sposób swoje napięcie psychiczne?
- Może - odrzekł z powątpiewaniem Hayams. - A co zrobi, jeśli do tego nie wystarczą manekiny?
W tym właśnie momencie rozległo się przerywane buczenie. Wzywano nas na kolejną zajęcia zbiorowe. Rozmowa urwała się - ale wiedziałem już, że mogę ją podjąć w dowolnym momencie, byle w sprzyjających okolicznościach.
Jednakże nie było o nie tak łatwo. Cały czas od wczesnego poranka do późnego wieczora zajmowały nam zajęcia zbiorowe. Ćwiczyliśmy poruszanie się w ruchu ulicznym, posługiwanie się przedmiotami użytku codziennego, nowe zwroty w różnych ziemskich językach, zasady ziemskiego ubioru. I oczywiście ćwiczyliśmy gimnastykę akrobatyczną. Nie wiem, czy wśród Ziemian znajdzie się wielu takich, którzy mogliby w tej mierze dorównać indogom. Oglądane przez nas realitety na ten temat bynajmniej nas nie olśniewały, indog potrafi przecież zrobić ze swoim ciałem co tylko zechce: rzucać się z wysokości, wspinać, skakać z pędzącego pojazdu nie robiąc sobie żadnej krzywdy. Umiejętności te są stale doskonalone, a zorcy asystujący przy ćwiczeniach - nader wymagający. To da się zrozumieć. Niestety - granica pomiędzy słusznym wymaganiem, a szykaną jest nieuchwytna. Kto może powiedzieć, czy rozkaz wykonania jeszcze jednego zwisu podyktowany jest gorliwością, czy złośliwością? W dużym chyba stopniu wszystko zależy od tego, jak się subiektywnie taki rozkaz odczuwa.
Zorca NS-27 był z pewnością w równym stopniu gorliwym, co złośliwym. Prowadził gimnastykę akrobatyczną w sposób tak dokuczliwy, że koniec zajęć witany był zawsze z ulgą. I tym razem nie odstąpił od swojego zwyczaju. Chociaż ćwiczenie było bardzo proste (potrójne salto z pędzącego wehikułu z zeskokiem na oznaczone miejsce) dopatrywał się w jego wykonaniu różnych, może nie istniejących, uchybień. Ja szczęśliwie zaliczyłem ćwiczenie za trzecim podejściem, Hayams za drugim, Martour dopiero za piątym. Kiedy nadeszła kolej Alexandra, NS-27 wyraźnie się ucieszył. Indogowi nie wróżyło to nic dobrego.
Trzeba przyznać, że w ocenie pierwszych czterech podejść Alexandra trzeba było uznać pewne mankamenty. Piąte salto było jednak bezbłędne, szóste i siódme - wręcz wzorowe. Przy ósmym Alexander zdziwił się: „Jeszcze mam powtarzać?” NS-27 obrzucił go w odpowiedzi lawiną przekleństw i zażądał, aby indog wykonał to samo ćwiczenie odbijając się do tyłu. O dziwo, indog przystał na to nawet nie oponując; zeskoczył jednak w ten sposób, że nogi jego uderzyły z całą siłą w ramiona zorcy. NS-27 przewrócił się, jak ścięty silnym strzałem król kręglowy i stracił przytomność. Alexander stanął przy nim nawet nie usiłując podnieść go z ziemi. Ktoś nadał sygnał alarmowy. Natychmiast pojawił się patrol wypadkowy. Po kilkunastu minutach intensywnych zabiegów NS-27 zaczął powracać do siebie. Wciąż nie mógł jeszcze mówić, ale palcem wskazał na Alexandra. Wyglądało to jak orzeczenie wyroku i zostało przez patrol odpowiednio zrozumiane: chłopca (który zresztą nie stawiał najmniejszego oporu) natychmiast obezwładniono i zabrano w niewiadomym kierunku. Również i nas na wszelki wypadek oddzielono od reszty obozu, zawieszając dotychczasowe ćwiczenia. Nikt z nas nie miał pojęcia, co to oznacza...
Jasność seledynowa przeszła w błękitną, a następnie w pomarańczową. P...
entlik