Eurohorror.pdf

(3130 KB) Pobierz
Eurohorror
NOWE KIERUNKI W KINACH NARODOWYCH
Jacqueline Reich, redaktorka
EUROHORROR
KLASYCZNE EUROPEJSKIE KINO HORRORU W
WSPÓŁCZESNEJ KULTURZE AMERYKAŃSKIEJ
Iana Olneya
PRASA UNIWERSYTETU INDIANA
Bloomington i Indianapolis
PRZEDMOWA
Euro Horror bada zaskakujący rozwój amerykańskiej kultury popularnej: znaczny kult, jaki zdobył od
końca lat 90. filmy ze złotego wieku dwudziestowiecznego kina horroru w Europie kontynentalnej. Od
połowy lat pięćdziesiątych do połowy osiemdziesiątych te europejskie horrory pojawiły się w
zdumiewającej liczbie takich krajów jak Włochy, Hiszpania i Francja i były pokazywane w Stanach
Zjednoczonych w wiejskich kinach samochodowych oraz w miejskich teatrach grindhouse, w rodzaju
tych, które kiedyś zapełnił Times Square w Nowym Jorku. Gorsze, bardziej seksowne i po prostu
dziwniejsze niż większość brytyjskich i amerykańskich horrorów tamtych czasów, zostały przyjęte przez
zagorzałych fanów gatunku i potępione przez krytyków jako najgorszy rodzaj kinowego śmiecia.
Ostatecznie zmieniające się gusta widzów filmowych, odzwierciedlone w odrodzeniu się Hollywood za
czasów Reagana i jednoczesnym upadku przemysłu filmowego w Europie, doprowadziły do końca
złotego wieku eurohorrorów i zniknięcia tych filmów z obiegu. Dziś jednak ponownie pojawili się na
DVD i Blu-ray, w telewizji kablowej i satelitarnej, na festiwalach i retrospektywach filmowych, a także w
programach filmowych o północy i reedycjach kinowych. Ich ponowne pojawienie się zainspirowało
kinowe hołdy reżyserów takich jak Quentin Tarantino, Robert Rodriguez i Eli Roth, którzy twierdzili, że
mają artystyczne pokrewieństwo z autorami europejskich horrorów, takimi jak Dario Argento, Jess
Franco i Jean Rollin; co ważniejsze, zainspirował oddanie całego nowego pokolenia amerykańskich
fanów, którzy stworzyli domowe kolekcje wideo, dołączyli do społeczności internetowych i stworzyli
grafiki fanów, aby uczcić ulubione europejskie horrory, reżyserów, gatunki i gwiazdy. Niestety, pomimo
kluczowego miejsca eurohorroru w historii kina grozy i szumu, jaki wokół niego powstał we
współczesnej amerykańskiej kulturze popularnej, niewiele napisano na jego temat w dziedzinie
filmoznawstwa. Niniejsza książka ma na celu skorygowanie tego niedopatrzenia poprzez zbadanie
niektórych z najpopularniejszych gatunków europejskiego kina grozy – w tym filmu giallo, horroru S&M
oraz filmów o kanibalach i zombie – a także poprzez opracowanie teorii wyjaśniającej ich znaczną
atrakcyjność dla dzisiejszej publiczności .
Euro Horror dzieli się na dwie główne części. W części pierwszej rozwijam performatywną teorię
europejskiego kina grozy. Zacznę od zauważenia, że chociaż w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat nastąpił
gwałtowny wzrost zainteresowania badaczy kinem grozy, klasycznym europejskim horrorom poświęcono
stosunkowo niewiele uwagi w obszarze filmoznawstwa – pomimo ich oczywistego znaczenia dla
gatunku, bliskiego związku ze współczesnymi europejskimi filmami artystycznymi, które cieszą się
uprzywilejowanym statusem w teorii i krytyce filmu, ich bezprecedensową dostępnością w dzisiejszych
Zgłoś jeśli naruszono regulamin