Zachodnie media popierały bolszewików w rosyjskiej wojnie domowej.docx

Zachodnie media popierały bolszewików w rosyjskiej wojnie domowej – pojawia się brzydka prawda

Western Media and Elites Supported the Bolsheviks in the Russian Civil War - the Ugly Truth Emerges

"Nie ma smutniejszej farsy niż historia pisana za pieniądze na amerykańskich uniwersytetach".

"Amerykańska społeczność finansowa zażądała scentralizowanej, materialistycznej i żydowskiej Rosji, taką dostali".

Ten artykuł pochodzi z naszych archiwów i opublikowaliśmy go w październiku 2018.

Dr. Matthew Raphael Johnson

Podczas rosyjskiej wojny domowej Białe armie nie dostały ani centa od Zachodu. Ani pocisk, ani karabin nie dotarł z Zachodu do żadnej frakcji białych wojsk. Zachód nie był antybolszewicki. Co więcej, wtedy potęgi zachodnie czynnie wspierały Czerwone wojska.

Choć zachodnie wsparcie finansowe i techniczne dla budowania socjalizmu opisał inny dziennik, to rozpoczyna się od tego: zachodnie wsparcie Czerwonych sił konsekwentnie w latach 1918-1921.

Nowojorski żydowski bankier Jacob Schiff, ówczesny George Soros  à

Jedynym i wyłącznym powodem interwencji zachodniej jest zapewnienie, że żadna pomoc nigdy nie dotrze do Niemiec z Rosji, i aktywa należące do zachodnich mocarstw nie wpadną w niemieckie ręce.

Elity popierają Czerwonych

Edward House, główny doradca Woodrow Wilsona, napisał:

Tego dnia płk House poprosił mnie o spotkanie. Wyglądał na zaniepokojonego zarówno moją krytyką uznania bolszewików, jak i pewnością, której wcześniej nie rozumiał, że gdyby prezydent uznał bolszewików w zamian za koncesje komercyjne, to cały jego "idealizm" byłby beznadziejnie skompromitowany jako komercja w przebraniu.

Zwróciłem mu uwagę, że nie tylko Wilson zostałby całkowicie zdyskredytowany, ale że Liga Narodów poszłaby za zarządem, bo wszystkie małe i wiele dużych narodów Europy nie będą w stanie przeciwstawić się bolszewizmowi, który Wilson by akredytował (cyt. z Boltona, 2010).

Gen. William Graves był zdecydowanym zwolennikiem sprawy Czerwonych. We wspaniałym artykule o tym, Kerry Bolton twierdzi, że Graves i wielu innych aktywnie chcieli zniszczyć ruch Białych. Odmówił dostarczenia 14.000 karabinów zamówionych i opłaconych przez Kolchaka. Ten sam generał zablokował przed siłami Białych Kozaków kolejne 15.000 karabinów. Przede wszystkim Graves, w pełnej komunikacji z elitą gospodarczą USA, nakazał Japończykom wycofanie się z ataków na siły Czerwone na wschodzie.

W listopadzie 1918, Sojusznicy podpisali porozumienie z Czerwonymi o pełnym wsparciu w zamian za koncesje finansowe. Choć początkowo Sojusznicy liczyli jedynie na ciągłe działania wojenne Rosji, ich uwaga szybko się rozproszyła. Po podpisaniu traktatu Brzeskiego Zachód pozwolił Czerwonym na reorganizację starych rosyjskich długów, otwarcie Rosji na światowe rynki zbóż, i zgodnie z postanowieniami traktatu, przekazanie bardziej uprzemysłowionych części zachodniej Rosji.

Kolchak przeciwstawił się także przejmując stare długi, inicjując Zgromadzenie Ustawodawcze i gwarantując Polsce niepodległość. To zostało odrzucone. Fakt, że Denikin odmówił sprzedania Rosji w zamian za pomoc, przypieczętował jego porażkę (Foglesong, 2011).

Obaj Woodrow Wilson i Lloyd George uznali rząd Trockiego za "legalny" rosyjski rząd. Skoro Czerwony był jedyną alternatywą dla "carskich białych", zostali uznani. George stwierdział, że zjednoczona Rosja byłaby "największym zagrożeniem" dla imperium brytyjskiego. Gen. Denikin pisze w swoich dziennikach, że ich jedynym źródłem dostaw były te zabrane po klęskach Czerwonych. Czerwoni oficerowie mieli regularne pensje i pełne kadry, co mocno sugerowało zachodnią pomoc (Gardner, 1976).

Misja Williama Bullitta doprowadziła do porozumienia z Leninem, i jak zawsze, całkowitego odrzucenia Białych. Memorandum prosiło o zniesienie wszystkich embarg nałożonych na rząd sowiecki i jego natychmiastowe uznanie. Zażądano też pełnego wolnego handlu z Sowietami, z ostatecznym i najważniejszym zastrzeżeniem, że spłacone zostaną wszystkie długi wobec Zachodu (Thompson, 1966).

Zachodnie gazety ostro wypowiadały się o białych, utożsamiając ich z obszarnikami i "reakcjonistami", co wynikało z bolszewickiej propagandy. Wielka Brytania zatopiła Flotę Czarnomorską, podczas gdy Francuzi, jak podają dzienniki Kolchaka, walczyli z Armią Ochotniczą.

Jednak pomimo niedoborów amunicji i podstawowych dostaw, białe armie doprowadziły do unieruchomienia czerwonych i wiosną 1919 zaczęły ich rozbijać. Ale Zachód podjął decyzję. Kołczak musiał odejść (Bolton, 2011).

Białe armie podczas wojny domowej dezorientują wielu. Powszechnie panuje mit, że byli rojalistami i służyli klasie "właścicieli ziemskich". Niewielu rojalistów było częścią Białych sił, i klasą "posiadaczy ziemi" byli chłopi, którzy na początku wojny posiadali prawie 95% rosyjskiej ziemi. Narysowano fałszywą dychotomię konserwatywno-radykalną. Biali byli w dużej mierze lojalni wobec Kiereńskiego i Zgromadzenia. Byli wrogo nastawieni do autonomii kozackiej i ukraińskiego separatyzmu. "Zjednoczona Wielka Rosja" była jednym z niewielu haseł, co do których wszyscy się zgadzali.

Gen. Graves był rzecznikiem amerykańskiej klasy rządzącej. Jego praca nad sytuacją w tamtym czasie pokazuje nie tylko jego poparcie dla bolszewizmu, ale także dla rządu USA. Niewielu miało pojęcie czym był "bolszewizm". Podobnie niewielu wiedziało czym był "marksizm".

Dzisiaj wykształceni ludzie mają mgliste pojęcie o tych koncepcjach. Wtedy było tak samo ciemno i pusto, jak reszta rosyjskiego życia. Graves pisze w swoich pamiętnikach o tym, co napisał do Departamentu Stanu w sprawie admirała Kolchaka:

Rząd Kolchaka nie może się utrzymać i jeśli alianci go poprą, popełnią największy błąd w historii.

Rząd jest podzielony na 2 odrębne części, jedna wydaje proklamacje i propagandę dla zagranicy, stwierdzając, że rząd sprzyja zgromadzeniu konstytucyjnemu i dla niego pracuje, druga część potajemnie planuje i knuje przywrócenie monarchii. Jest to odczuwalne tylko dla tych, którzy są częścią rządu.

Jest to obłudny rząd, który próbuje przekonać chłopów, że wspiera ich sprawę, a mimo to szuka psychologicznego momentu do przywrócenia monarchii.

Kolchak otoczył się oficerami starego reżimu, których jedyny ratunek w przyszłości zależy od przywrócenia monarchii (Graves, 1941).

Nic z tego nie było prawdą, i Graves już wtedy o tym wiedział. Od razu po przeczytaniu tego uderza fakt, że naleganie na przywrócenie monarchii wystarczyło, aby zniszczyć moralny charakter sprawy Kolchaka w Waszyngtonie. Po drugie, że to rzekome pragnienie jest jedynie "w tajemnicy", więc nie można go zweryfikować. Wreszcie, ponieważ nigdzie nie ma dowodów na takie pragnienie, nasuwa się pytanie, czy należy mu je przypisać.

Nieskuteczność białych armii

W 1918 były 3 ośrodki walki:

1 – Płd-wschód, gdzie ochotnicza armia działała z Kozakami przeciwko czysto miejskim, żydowskim czerwonym siłom. Nowo utworzona polska armia, milicja Ukraińskiej Rady i organizacja Makhno uczyniły ją najbardziej skomplikowanym teatrem wojny. Polskie siły były dość skuteczne, i w kluczowym momencie kiedy Czerwone siły byłyby zniszczone, Pidsulsky* odwraca się przeciwko Ochotnikom i ratuje Trockiego od zniszczenia. Kluczowym momentem była ogromna wojna między 350.000 ludźmi Wrangela i 200.000 Trockiego. Kiedy Denikin porzucił sprawę i opuścił Rosję, zamieszanie w naczelnym dowództwie i użycie Makhno od tyłu spowodowało poważne straty białych. Ogromna siła 150.000 Białych uciekła z Krymu  na zachód.

2 – Republika Syberyjska. Była to odnosząca sukcesy jednostka polityczna od 1917 do 1922 pod dowództwem Kolchaka. Prasa, często pokazywana pod kontrolą państwa, była bardzo krytyczna wobec Białych. Jej rozwój gospodarczy był imponujący, a samorządy lokalne były aktywne. Równie imponujące były jej siły zbrojne, składające się z 35.000 Kozaków i 80.000 Japończyków. Liczyły ponad 400.000.

3 – Płn-zachód pod gen. Yudenichem, łącznie z 10.000 z estońskiej armii. Brytania obiecała mu pomoc tylko pod warunkiem, że Estonię ogłosi się niepodległą. Ale Brytania stała się głównym wrogiem armii Yudenicha, bo zagrażała St Petersburgowi. Zagrożony po raz pierwszy Czerwony rząd, był świadkiem całkowitej bierności wojsk brytyjskich w Archangielsku.

Problem polegał na tym, że tymi 3 ośrodkami dowodzili generałowie o różnych  opiniach i strategiach. W sposobie, w jaki Trocki scentralizował kontrolę nad Czerwonymi siłami, nie było żadnego nadrzędnego dowództwa. Ego, ideologia i stosunek do monarchii stworzyły w ruchu białych pęknięcia tak duże, że trudno go w ogóle nazwać pojedynczym ruchem.

W pracy po rosyjsku Valery Shambarova jest wyjaśniona sytuacja Białych armii. Tuż przed rozpoczęciem wojny domowej, Czerwoni opróżnili więzienia, obiecując im wolność w zamian za terroryzowanie białych i lokalnych ludzi. Za Mikołaja II przestępstwa były bardzo nieliczne, a w 1917 wzrosły do 500%.

Wbrew mitowi, bardzo niewielu Białych oficerów pochodziło ze starej szlachty, i niemal wszyscy nie posiadli ziemi. Ok. 15% całości miało jakieś szlacheckie powiązania czy nabyło jakiegoś rodzaju nieruchomość. Kiedy podpisano Porozumienie Brzeskie, to oznaczało, że Czerwoni byli de facto sojusznikami Berlina.

Brytania chciała sojuszu Czerwonych i Białych by kontynuować wojnę. Kiedy Biali odmówili, Brytania ich porzuciła, nazywając ich "ekstremistami", i jeszcze gorzej, "nacjonalistami". W lipcu 1918, MA Moravyev uciekł z Czerwonego obozu i przyprowadził ze sobą 10.000 ludzi. Jekaterynburg przypadł Czechom. Spanikowani Czerwoni poświęcili cara i jego rodzinę w zamian za obietnicę zwycięstwa piekielnych mocy. Ludzie Kappela doszli aż do Kazania, gdzie przejął rezerwy Rosji w złocie o wartości 50.000.000 rubli. Niestety, nic nie było na sprzedaż. Wiedząc o tak ogromnej fortunie, zachód nie chciał sprzedawać broni Białym.

Pomoc żywnościowa i broń, nie wspominając o ogromnych "pożyczkach" od klanu Schiff w Nowym Jorku napływały dla Czerwonych (Shambarov 1999, oryginalny tekst po rosyjsku).

Biali nigdy nie rozwinęli mocnego łańcucha dowództwa, i jeszcze gorzej, Kozaków nie interesowała integracja z regulatnymi białymi strukturami. Denikin oszacował, że minimalnie X milionów* rubli potrzebowano na miesiąc operacji. Kornilov szukał możliwości rządu wojskowego, co zaskarbiło mu wieczną nienawiść Zachodu. Zachód przede wszystkim odrzucił ideę silnej, zjednoczonej Rosji. Każdy kto ją promował był odrzucany.

Białe rządy miały małą realną władzę. Niemal nie istniał personel wysokiego dowództwa. Armia Północna miała ok. 25.000 ludzi i 600 oficerów. Z powodu całkowitego braku zachodniej pomocy, musiała żyć kosztem lokalnej ludności.

Brak jakiejkolwiek prawdziwej tożsamości czy ideologii ruchu Białych był jedną z jego zasadniczych wad i główną przyczyną jego porażki. Częściowo było to możliwe dzięki dogmatycznemu przekonaniu, że po pokonaniu Czerwonych zwołane zostanie "Zgromadzenie Ustawodawcze", w którym zostaną rozwiązane wszystkie palące problemy społeczne. Tymczasem liczyła się tylko sytuacja militarna.

Bogaci mieszczanie byli niemalże ludźmi oddanymi Socjaldemokratom i Kiereńskiemu. Należeli do nich oligarchowie Lviv, Guchkov, Ryanbushinsky, Konovalov i Tereshchenko, a kiedy Kornilov odrzucił Kerenskyego, te elity odrzuciły Białe Armie. Zachód zablokował dla ludności wszystkie transmisje radiowe Białych, i Czerwone siły cudownie ozdrawiały po każdej klęsce.

Obaj - Kolchak i Denikin zdawali sobie sprawę, że wszelka pomoc ze strony Zachodu oznacza sprzedaż Rosji i grabież jej zasobów naturalnych. Trocki był skłonny to zrobić na polecenie swoich kontaktów bankowych. Biali by tego nie zrobili. Skutkiem tego był komentarz Williama Bullitta, szefa wywiadu USA w St. Petersburgu, że Trocki był "naszym człowiekiem" w Rosji. Francuski asystent attache wojskowego w Rosji, kapt. Jaques Sadoul, był mocno w obozie Trockiego (Munholland, 1981). Był też założycielem Międzynarodówki i komunistą.

W końcu zmęczył się tą intelektualną modą i porzucił ideologię w 1919.

Herbert Hoover uratował raczkujący ZSRR hojną pomocą żywieniową, kiedy amerykańskie firmy opracowały pierwszy 5-letni plan dla Związku Sowieckiego. W 1917, odtajnione dokumenty z Departamentu Stanu wyraźnie zażądały żeby amerykańskie firmy medialne przestały odnosić się do Czerwonych jako "wrogów".

Ostatnia nadzieja: Hetman Skoropadsky

Na Ukrainie, jedyną nadzieją na stabilność był kozacki wódz Pavel Skoropadsky (1873-1945). Powszechnie odrzucany przez zachodnich historyków, jego osiągnięcia były imponujące. Choć rządził tylko od kwietnia do listopada 1918, Czerwoni bali się go, i Petlurę, wysokiego szczebla okultystę i członka tej samej loży jak Trocki, zmobilizowano do walki z nim.

Skoropadsky był prorosyjski, ale nie wierzył w bycie częścią imperium. W czasie krótkiego

panowania zreformował siły zbrojne, ograniczył posiadanie gruntów, zlikwidował klasę obszarników i obniżył podatki.

Osiągnąwszy uznanie Watykanu, Austrii, Danii i ponad 30 krajów, ukraińska niepodległość w końcu stała się normą na całym świecie. Podejrzanie walczył z nim ruch "ukrainski nacjonalistyczny" (Sagaydak, 2011).

Hetmana popierał Bp Nikodemus, ogólnie robotnicy i chłopstwo. Imitując politykę Cesarza Aleksandra III, założył chłopski bank ziemi, ułatwiając zakup lub odzyskanie ziemi. Każdej rodzinie chłopskiej zapewniono minimum 25 ha, których żaden dług nie był w stanie zabrać. Ceny zboża były ustalone by uniknąć wahań rynkowych. Priorytetem był popyt krajowy, a twardą walutę zarobiono na około 35% całego eksportowanego zboża. Ale ten cud, niepodległa Ukraina w ścisłym związku z Rosją, był nie do zniesienia.

Skoropadsky jest cichym bohaterem idei Białych. Odrzucony niemal bez przemyślenia przez zachodnich historyków, okazał się geniuszem politycznym nawet w najgorszych okolicznościach. Liberalny konstytucjonalizm był paktem samobójczym w niepewnych warunkach wojny, moralnej degeneracji i obcej okupacji. Ponieważ Pavel był dalekim krewnym Hetmana Ivana Skoropadskiego (1642-1722), można śmiało powiedzieć, że wraz z jego przystąpieniem Hetmanat został zgodnie z prawem przywrócony.

...