Franciszek Piątkowski - Widzący.pdf

(1111 KB) Pobierz

Projekt okładki: Marta Żurawska

Skład i łamanie: Karolina Szustak

Patronat medialny: Oliwolumin

Druk i oprawa:

Drukarnia Akapit sp. z o. o.

ul. Węglowa 3

20-481 Lublin

Prolog

Było przerażająco cicho. Niewyobrażalnie cicho. Tak cicho, jakby to

miejsce istniało wyłącznie w celu zaprzeczenia istnienia dźwięku

i dodatkowo uszczelniono je watą. Do tego wszystkiego nie było tutaj

niczego. Absolutna pustka. Tylko szary, skalisty, równy jak stół

płaskowyż, który rozciągał się jak okiem sięgnąć. Wzrok nie natykał

niczego, co mogłoby choć na chwilę zakłócić obserwację idealnie płaskiej

równiny i linii horyzontu.

Ta obserwacja widnokręgu wokół własnej osi obserwującego, kończyła

się nagle na obu końcach widzialnego półkola, ścianą nieprzeniknionej

mgły wyrastającej niemalże na krawędzi stromego urwiska. Wszystko to

nakrywała kopuła burego nieba.

Tuż nad przepaścią stała w bezruchu potężna, wysoka jak

gnieźnieńskie wały, czarna, posępna postać. Mroczny wojownik trwał

w pełnym rynsztunku, wspierając się na monstrualnym, równie czarnym,

jak on sam, mieczu. Uważny obserwator mógłby jednak zauważyć, że

ramiona postaci delikatnie i miarowo to wznoszą się lekko, to opadają.

Ponury wojownik najwyraźniej głęboko spał.

Nagle z gęstej mgły wysunęła się powoli szponiasta dłoń, a za nią

wielkie jak tur ramię. Przerażająca łapa namacała krawędź urwiska, po

czym z oparów wychynęło drugie ramię. Po chwili, w ślad za ramionami,

wynurzył się potworny rogaty czerep, a za nim i reszta cielska

osadzonego na grubych jak dębowe pnie nogach.

Gigant, który wychynął właśnie z mgły przepełzł na czworakach kilka

metrów, po czym powoli, chwiejnie wstał i wyprostował się. Wzrostowi

dorównywał śpiącemu wciąż wojownikowi, ale na tym podobieństwo się

kończyło. Przybysz przedstawiał obraz nędzy i rozpaczy, a po obu bokach

jego głowy ziały wielkie rany. Nowoprzybyły posłał ponuremu

wojownikowi przeciągłe spojrzenie, po czym ruszył powoli przed siebie.