Piotr Adamowicz - Ostatnie zlecenie.pdf

(1475 KB) Pobierz

Spis treści

1. My się chyba znamy

2. Miło cię widzieć, Marcello

3. Belgijski wafel z Karmelem

4. Z ziemi włoskiej do polskiej

5. Taksiarz spod Centralnej

6. Oczom ukazała się bestia

7. Dogrywka na Muranowie

8. Stara śpiewka Włodka

9. Diabeł nie czort, Michale

10. Przewrót pałacowy

11. Zaczynają się schody

12. Berlińczycy w krainie Polin

13. Przekonujący nożyk Izaaka

14. Miło cię poznać, Antoni

15. Żegnaj, Włodek

16. Niczym Feliks z popiołów

17. Antoni, Boży Stróżu mój

18. Grunwald Pirlettiego

19. Tak bez pożegnania?

20. Milczenie rabina

21. Archipelag Santorini

22. Angielskie wyjście

22. Objawienie przed Patmos

Przypisy

Projekt okładki: Olga Bołdok-Banasikowska

Redaktor prowadząca dział fiction: Małgorzata Hlal; mhlal@grupazpr.pl

Redaktor nadzorująca: Anna Sperling

Redakcja: Zofia Rokita

Korekta: Małgorzata Ablewska, Mariola Niedbał

Ilustracje: Shutterstock

Wydawca:

TIME SA

ul. Jubilerska 10

04-190 Warszawa

facebook.com/hardewydawnictwo

instagram.com/hardewydawnictwo

tiktok.com/@harde.wydawnictwo

Dział sprzedaży i kontakt z czytelnikami: harde@grupazpr.pl

Wersję elektroniczną przygotowano w systemie

Zecer

1. My się chyba znamy

Biały ranek przydreptał przed szóstą. Helena spała snem najedzonego niemowlaka, podczas gdy ja

czuwałem jak czeladnik rozglądający się za robotą. Wiedziałem, że to się kiedyś skończy. Nie miałem

wyboru, musiałem się ewakuować. Przetarłem oczy, kiedy w kuchennym okienku zamajaczyły długie

światła. Przyjechali.

Usiadłem na tylnym siedzeniu, nie mówiąc ani słowa. Dwóch ludzi w ortalionach wyglądało na

małomiasteczkowych mechaników samochodowych. Wyjęli kogucik taksówki i spojrzeli po sobie, pod-

czas gdy ja powoli ubierałem się na tylnym siedzeniu.

– Mogłeś to zrobić w domku, mamy mało czasu, ale okej, na ubranie się wystarczy.

– Nie mogłem – ziewnąłem. – Nie lubię pożegnań…

Prawdę powiedziałem i tylko prawdę, bo wyjeżdżać od kogoś nie znosiłem, tak jak nie znosiłem

rozłąki i tego, że dla mnie widzieć kogoś to nieraz widzieć po raz ostatni. I na zapas rozrywało mi

serce, choć to naiwna rzecz tak tęsknić za kimś, z kim mijałem się od zaledwie kilku miesięcy.

Helenę poznałem kilka tygodni wcześniej. Z miejsca tłumaczę, że jej nie ukradłem Spartanom.

Wręcz przeciwnie, zawinąłem się spod Troi za wcześnie na miłość, za późno na spokój. W tym zawie-

szeniu trwałem i spod murów antycznego miasta wywiozłem zmęczenie ciągłą walką i manierę

Homera, żeby nie opowiadać od początku do końca, bo to byłoby za proste.

Kończyłem rybę w małej portowej knajpce na Krecie, kiedy usłyszałem przesłonę aparatu. Kilka

pstryknięć gdzieś po lewej. Wychyliłem się, sprawdzając deptak jak żyrafa w poszukiwaniu kolejnych

gałęzi. Złowiłem wzrokiem kilku spacerowiczów i matkę z niemowlakiem – to ona robiła zdjęcia.

Wrzuciła nikona z gigantyczną lufą do torby pod wózkiem i skręciła w wąską uliczkę, dokładnie tę

samą, która prowadzi do zbawienia. Zostawiła za sobą szeroką promenadę skąpaną w słońcu jak zdję-

cia na profilach turystów, które nikogo nie interesują. Komu pstryknęła to foto, tego miałem się dowie-

dzieć niebawem.

Obróciłem się w prawo i mój wzrok jak amerykański radar przeciwrakietowy wystrzelił zwiadow-

cze spojrzenia w stronę zacumowanych jachtów. Na jednej z łodzi krzątał się otyły wąsacz zdradzający

rosyjskie korzenie. Miał co prawda białe lniane spodnie na włoską modłę, ale podkoszulek był rosyjski,

spocony i z resztkami czegoś w rodzaju zupy pomidorowej, jaką serwują na Krecie. To ostatnie już

dopisał mój mózg. Z pozycji stolika widziałem tylko, że mężczyzna szykuje się do wypłynięcia. Poma-

gało mu dwóch pachołków, którzy w razie nieszczelności pokładu jachtu zostaną z niego wyrzuceni

w pierwszej kolejności. Matka Greczynka zrobiła zdjęcie akurat temu konkretnemu Rosjaninowi spo-

śród dziesiątek innych posiadaczy jachtów cumujących i odpływających z Krety tego dnia. Cyknęła mu

portret z kilku perspektyw, zrobiła to w pełnej dyskrecji, ale ze starannością Rembrandta, który szkico-

wał postać z dziesięciu ujęć, zanim chwycił farby i zaczął malować dany portret. Tymczasem Rosjanin

żył sobie spokojnie, zdzierając naskórek o bezlitosne greckie słońce. Ktoś musiał to zakończyć.

Nie przyjechałem wtedy kosztować kreteńskich przysmaków regionalnych, przyjechałem odstrzelić

Rosjanina, któremu Greczynka z bąblem zrobiła minisesję. Musiałem wziąć pod uwagę możliwy kon-

flikt interesów. Na fotografkę mi nie wyglądała, a model na okładkę „Vogue’a” się nie nadawał, chyba

Piotr Adamowicz - Ostatnie zlecenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: