Mark Gimenez

Zwyczajny prawnik

Z języka angielskiego przełożył: Radosław Madejski

Tytuł oryginału: The common Lawyer

Wydanie oryginalne 2009

Wydanie polskie 2012

Andy Prescott jest najbardziej wyluzowanym, młodym prawnikiem, jakiego można spotkać w Austin w stanie Teksas. Specjalizuje się w prawie transportowym i urzęduje w małym pokoiku położonym nad jakimś obskurnym salonem tatuażu. Jeździ motorowerem i zdecydowanie zbyt wiele czasu poświęca na picie piwa i wylegiwanie się w słońcu. Ambicja nigdy nie była mocną stroną Andy'ego, który z reguły niczym się nie przejmuje. Wszystko się zmienia, gdy w jego biurze pojawia się jeden z najbogatszych ludzi w Teksasie. Miliarder Russell Reeves z miejsca zatrudnia Andy'ego w charakterze swego prawnika i w zamian za banalne zlecenie płaci mu więcej, niż ten kiedykolwiek zdołał zarobić. Jednak nic nie ma za darmo. Russell okazuje się desperatem, którego jedynym celem jest ocalenie ośmioletniego syna Zacha chorego na białaczkę. Nie cofnie się przed niczym, nawet gdyby miał narazić życie Andy'ego na niebezpieczeństwo.

Dla Claya i Cole

Przywilej klienta - klient ma prawo wymagać od adwokata zachowania w tajemnicy pewnych informacji, które poznał podczas udzielania pomocy prawnej, i zapobiegania ich ujawnieniu podczas zeznań w sądzie.

Black's Law Dictionary,

wyd. V (Słownik Prawniczy Blacka)

Prolog.

Dziecięcy szpital kliniczny św. Alojzego,
Ithaca, stan Nowy Jork
Godz. 2.55

Wpatrywał się w nią z surowym i nieustępliwym wyrazem twarzy. Nie był zadowolony, ale tego się spodziewała.

- Nie patrz tak na mnie, Luigi. Nie jestem szalona.

Stali w przedsionku, tuż przed głównym wejściem, gdzie ciepło i woń środków odkażających odpierały atak chłodu i nacierających hord zarazków. Otrzepała kurtkę ze śniegu i zdjęła rękawiczki, po czym wyciągnęła rękę i pogłaskała go po zmarzniętym policzku. Był jeszcze chłopcem.

- Jesteś niesprawiedliwy. Właśnie ty powinieneś zrozumieć to lepiej niż ktokolwiek inny. Bóg nie ma zamiaru pozwalać nam żyć bez końca.

W ciągu ostatnich trzech miesięcy powstał między nimi swoisty związek. Często schodziła w nocy na dół i rozmawiała z nim jak katoliczka z katolikiem o życiu i o śmierci oraz o życiu po śmierci. Wszystkie te tematy były mu dobrze znane. Patrzyła mu w oczy, oczekując odpowiedzi, które nigdy nie padały. Jego oczy zawsze zdawały się wnikać w głąb jej duszy, ale tej nocy widać w nich było tylko smutek, jak gdyby przejrzał jej zamiary.

- Nie da się inaczej.

Jak zwykle nie odpowiadał, więc spuściła wzrok niczym skruszone dziecko pod surowym spojrzeniem ojca. Jej oczy spoczęły na literach wyrytych w kamiennym cokole statuy, opowiadających historię krótkiego życia wyrzeźbionej postaci. Alojzy Gonzaga urodził się we Włoszech w 1568 roku i w wieku siedemnastu lat wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, gdzie kształcił się, aby zostać jezuitą. Podczas pracy w katolickim szpitalu w Rzymie padł ofiarą epidemii. Opiekował się tymi najbardziej poszkodowanymi, do których nikt inny nie chciał się zbliżać, i zmarł, mając dwadzieścia trzy lata. Kościół wyniósł go na ołtarze w nagrodę za to, że poświęcił swoje życie dla ratowania innych. Święty Alojzy, patron dzieci.

- A ja jestem Dziewica Maryja.

Jej wzrok wspiął się po naturalnej wielkości posągu świętego młodzieńca, by po raz ostatni zmierzyć się z jego natarczywym spojrzeniem. Nie był w stanie jej zrozumieć. Odwróciła się i weszła do wnętrza, gdzie minęła rejestrację i windy. Nie zauważyła nikogo ani nikt nie widział jej. Podczas nocnej zmiany szpital był opuszczonym miejscem. Często o tej porze przemierzała puste korytarze, kiedy nie mogła zasnąć, ale też nie chciała oddalać się od dziecka. W ciągu kilku ostatnich nocy sprawdziła, ile trwa przejście odcinka, który właśnie teraz pokonywała. Potrzebowała dokładnie siedem i pół minuty, aby wejść i wyjść. Wzdłuż ścian ciągnęły się jaskrawe malowidła, a pod sufitem wisiały wymyślne ozdoby. W miejscach przeznaczonych do zabawy czekały na dzieci olbrzymie maskotki przedstawiające postacie z kreskówek. Kolorowe prace pacjentów zdobiły ściany niczym dzieła w galerii sztuki. Pielęgniarki chodziły ubrane w fartuchy, które mieniły się żywymi barwami. Wszystkie te kolory, ozdoby, skąpany w słońcu dziedziniec i ogród dla rekonwalescentów świadczyły o tym, że szpital usiłował desperacko emanować radosnym nastrojem, lecz mimo to przesiąknięty był wonią śmierci. Przed nią nie dało się uciec.

A jednak one zamierzały uciec tej nocy.

Miała na nogach buty na gumowych podeszwach, więc bezgłośnie wspięła się po schodach na trzecie piętro, po czym skręciła w lewo. Szła w stronę zachodniego skrzydła. Na noc zostawała tam tylko garstka pielęgniarek, ale o trzeciej wszystkie jadły posiłek. Kiedy była już blisko dyżurki, zwolniła, wytężając słuch, a ponieważ nie usłyszała nic, przemknęła obok. Już miała skręcać w boczny korytarz, gdy dobiegł ją odgłos kroków. Ukryła się w składziku i zamarła w bezruchu. Po chwili wychyliła głowę, aby ujrzeć plecy odzianej w kitel Kelly Fitzgerald, siostry oddziałowej, która właśnie przeszła obok. Trzydziestoletnia Kelly też miała irlandzkie korzenie i była od niej starsza tylko o pięć lat, toteż szybko się zaprzyjaźniły. Często spotykały się późną nocą przy kawie i razem wychodziły na tylną klatkę schodową, żeby wypalić papierosa.

Tej nocy jednak nie zamierzała przywitać się z przyjaciółką. Wyszła ze składziku, po cichu zamknęła za sobą drzwi i skręciła w boczny korytarz. Zatrzymała się przy pokoju 312, nacisnęła klamkę i wetknęła głowę do środka. Jej wzrok spoczął na śpiącym dziecku.

Cofnęła się i poszła do pokoju 320, gdzie w mdłym świetle lampki leżał na łóżku pogrążony we śnie szesnastoletni chłopiec. Jimmy był sparaliżowany od szyi w dół na skutek wypadku drogowego, któremu uległ w Kalifornii, kiedy to stracił panowanie nad kierownicą i jego samochód owinął się wokół słupa. Został poddany eksperymentalnej terapii urazów rdzenia kręgowego. Był królikiem doświadczalnym, jak wszyscy na tym oddziale.

Z nim też się zaprzyjaźniła. Często rozmawiali i pocieszała go, kiedy płakał. Wiedział, że nigdy nie stanie na nogi, nigdy już nie zagra w piłkę, nigdy nie umówi się z dziewczyną, nigdy nie będzie żył normalnie. Jeden głupi szczeniacki wybryk na zawsze przykuł go do wózka. Mówił, że chciałby umrzeć. Pochyliła się nad nim, pocałowała go w czoło i wyłączyła respirator. Potem wybiegła na korytarz i pognała z powrotem do pokoju 312. Ledwie zdążyła zamknąć za sobą drzwi, gdy zza zakrętu wypadła cała obsada nocnego dyżuru z siostrą Kelly na czele, ciągnąc wózek z zestawem do reanimacji. Jak się tego spodziewała, zaalarmowane sygnałem, który rozległ się w ich dyżurce, pędziły ratować Jimmy'ego. Nie przyszła tu po to, aby zabić tego chłopca. Przyszła, aby ocalić swoje dziecko.

Pośpiesznie naciągnęła na głowę pięcioletniej dziewczynki czapkę włóczkową i upchnęła pod nią rude kręcone włosy. Na zewnątrz było zimno. Do kieszeni jej piżamki wetknęła łańcuszek z medalikiem świętego Alojzego, który już pierwszego dnia kupiła w sklepiku z pamiątkami, a potem owinęła ją szpitalnym kocem i wzięła na ręce. Adrenalina buzowała jej we krwi, więc nie czuła ciężaru dziecka, które trzymała w ramionach. Podeszła do drzwi i wyjrzała na zewnątrz. Korytarz był pusty, toteż niezwłocznie opuściła pokój i żwawym krokiem ruszyła w stronę wyjścia z oddziału, mijając po drodze opuszczoną dyżurkę pielęgniarek.

Schodami zbiegła na parter. Teraz od drzwi frontowych oddzielała ją już tylko rejestracja. Znów przystanęła za rogiem i zaczęła nasłuchiwać. Żadnych odgłosów. Berth, leciwy ochroniarz dorabiający na nocnej zmianie, pewnie siedział w świetlicy i popijając oranżadę, plotkował z pielęgniarkami. Wzięła głęboki oddech i wybiegła zza rogu, minęła biurko rejestratorek i po chwili była już pod figurą świętego Alojzego. Tym razem nie zatrzymała się jednak, by spojrzeć mu w oczy, gdyż nie zniosłaby dezaprobaty w jego spojrzeniu.

- Żegnaj Luigi - powiedziała tylko, po czym brnąc w śniegu, podeszła do stojącego na parkingu terenowego jeepa z napędem na cztery koła i otworzyła tylne drzwi.

- Mamusiu? - dziecko ocknęło się, gdy układała je na siedzeniu.

- Ciii. - Pogłaskała córeczkę po twarzy. - Wszystko będzie dobrze, skarbie. To już koniec eksperymentów.

Dziewczynka uśmiechnęła się przez sen. Przypięła ją pasem do fotela i usiadła za kierownicą. Przekręciła kluczyk w stacyjce, wrzuciła bieg i wyjechała w ciemną noc. Były wolne.

Rozdział 1.

Trzy lata później.

Andy Prescott oświadczył matce, że w każdą niedzielę uczęszcza na poranną mszę. Kłamał. Nie chodził na żadne msze w niedzielę rano. I tamtego niedzielnego poranka bynajmniej nie spędził w kościele, a w każdym razie nie był to kościół baptystyczny czy katolicki. Jego kościołem było całe Austin, wystarczyło tylko wyjść z domu, by wyznawać kult natury w obrządku austińskim.

- Zwariowałeś, Andy!

To prawda. Ale bez pewnej dozy wariactwa nie sposób było pojąć tego, co robił. W rzeczy samej trzeba być zdrowo rąbniętym, żeby pędzić na rowerze górskim po wąskiej ścieżce wyciętej wśród chaszczy, balansując na krawędzi stromego wąwozu. Bardzo łatwo stać się dawcą organów, kiedy jedynym zabezpieczeniem jest piankowy kask. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zdecydowałby się na coś takiego, ale Andy uwielbiał prędkość.

Spojrzał w tył na Tresa. Arthura Thorndike'a III - bo takie nazwisko nosił ten nieszczęsny dupek, który gdy przed dziesięciu laty przybył do Austin, szybko zyskał sobie pseudonim Tres, od „uno, dos, tres” - dzieliła go od niego odległość kilkunastu długości roweru i to wyłącznie dlatego, że Andy dawał mu fory. I również dlatego, że Tres nigdy nie kusił losu. Tres Thorndike miał konto w funduszu powierniczym, przepiękną dziewczynę i beemkę ze swoją ksywką na tablicach rejestracyjnych, w związku z czym nie zamierzał umierać w wieku dwudziestu dziewięciu lat. Andy nie był szczęśliwym posiadaczem żadnego z powyższych, toteż perspektywa śmierci przed trzydziestką nie przyprawiała go o troskę.

Przemierzali na rowerach lasy ciągnące się wzdłuż brzegów Barton Creek w rezerwacie przyrody położonym na zachodnich obrzeżach Austin. Liczący prawie trzynaście kilometrów szlak zaczynał się u podnóża skalnego nawisu Balcones Escarpment, gdzie biło źródło krystalicznie czystej wody, i biegł na wschód, mijając wodospady Sculpture Falls, Twin Falls i Three Falls oraz jaskinię Airman's Cave i rozlewisko Campbell's Hole. O ile jednak potok płynął spokojnie dnem parowu, o tyle trasa rowerowa pięła się niebezpiecznie po skalnych gzymsach wystających z urwistego wapiennego zbocza i przedzierała przez gęsty las pełen ostrych zakrętów oraz nieoczekiwanych stromizn, dostarczając wielu sposobności do śmiertelnego wypadku.

- Andy, ty się zabijesz!

Było to całkiem realne, ale umierając, wiedziałby przynajmniej, że już trafił do nieba.

Austin słynęło z uroków natury i w porównaniu z Dallas czy Houston było rajskim ogrodem, jednak ćwierć wieku niepohamowanego rozwoju wyparło z miasta niemal całą przyrodę. Ocalał tylko ten pas zieleni o powierzchni trzystu dwudziestu hektarów, który zapewniał ucieczkę od tłumów i betonowych ścian, od hałasu i spalin oraz od zaduchu sierpniowych upałów. Tutaj można było znaleźć zieleń, wodospady, czyste powietrze i orzeźwiającą bryzę. Ciszę mąciło tylko szemranie wiatru w koronach drzew i plusk wody obmywającej głazy w korycie potoku. Z tego miejsca miasto wydawało się bardzo odległe.

Było to jednak tylko złudzenie. Miasto znajdowało się blisko i napierało ze wszystkich stron. Tę ostoję zieleni otaczały dzielnice mieszkaniowe i centra handlowe, w poprzek zaś przecinały ruchliwe autostrady. Deweloperzy najchętniej zagarnęliby również cały ten pas zieleni, który stał się lokalnym Alamo, ostatnim przyczółkiem natury, ale spacerowicze, rowerzyści, pływacy i biegacze byli gotowi bronić go do upadłego.

- Na wypadek gdybyś tego nie wiedział, Andy, samobójstwo jest niezgodne z prawem!

Przy wzroście niespełna metr osiemdziesiąt Andy ważył siedemdziesiąt kilo, nie był więc dostatecznie rosły, aby grać w futbol, ani też nie miał predyspozycji do wyczynowego uprawiania sportu. Kiedy jednak po raz pierwszy usiadł na rowerze górskim i pognał w dół stoku, zupełnie nie panując nad kierownicą, wiedział już, że znalazł swoje powołanie i dyscyplinę sportu, w której naprawdę był dobry. Andy Prescott potrafił utrzymać się na siodełku i nie bał się, że z niego spadnie.

Należał do tego nowego gatunku sportowców, którzy porywali się na ekstremalne wyczyny, ludzi na tyle szalonych, by szusować po stoku zagrożonym lawiną, surfować po falach miotanych huraganem albo pędzić rowerem na złamanie karku po zdradliwej ścieżce, a wszystko po to, by poczuć ten dreszcz. Bo o to właśnie chodziło tym uzależnionym od adrenaliny młodym mężczyznom i kobietom przekraczającym granice, za którymi nie obowiązują żadne reguły. Jedyne, co tam się liczy, to ty sam oraz wszystko, co masz w swoim wnętrzu.

Jeśli chodzi o Andy'ego, miał w mięśniach czworogłowych ud stężony kwas mlekowy. W takich chwilach były rozpalone niczym zawory silnika tłokowego, który rycząc na wysokich obrotach, windował go po sześćdziesięciometrowym, prawie pionowym stoku na szczyt Wzgórza Życia, by potem rozpędzić do prędkości dźwięku na stromym zjeździe. Andy zeskoczył z wapiennej półki, niesiony siłą rozpędu przeleciał nad pokruszonymi kawałkami skał i gwałtownym skrętem skierował się na wschód, ku najbardziej spadzistej ścieżce prowadzącej w dół. Za plecami słyszał popiskujące niczym prosiaki hamulce Tresa, który w panicznym strachu rył piętami ziemię, usiłując zwolnić. Tres dosiadał najdroższego modelu Cannondale Proophet wyposażonego w pełną amortyzację, ale jeździł zbyt bojaźliwie. Andy był jego przeciwieństwem. Rozbijał się na kupionym z drugiej ręki schwinnie o twardym zawieszeniu. Żadnych hamulców. Czysty obłęd.

Zatankowane przed przejażdżką paliwo rakietowe pod postacią dwóch puszek red bulla wprawiło go w stan kofeinowego amoku. Był nabuzowany i czuł, że osiąga szczytową formę, kiedy tak gnał w dół zbocza, trawersując jak narciarz na olimpiadzie, a kevlarowe opony z grubym bieżnikiem haratały ziemię jak zęby pitbula wbijające się w miękkie ludzkie ciało. Lawirował między poczerniałymi pniami wypalonych dębów, a potem skosił kilka zwieszających się nisko wyschniętych gałęzi, gdy przedzierał się przez tunel gęstych zarośli, których rozmazane kontury dostrzegał kątem oka. Natrafił na potężny garb i przeleciał trzy metry w powietrzu, ale zdołał zachować równowagę po twardym lądowaniu. Wystarczyłby jeden mały błąd, a skręciłby sobie kark, koziołkując na dno wąwozu, ale na samą myśl o tym czuł się jeszcze bardziej pobudzony. Adrenalina wzbierała w jego żyłach niczym narkotyk, napełniając mocą umysł i ciało.

Andy Prescott nigdy nie czuł się bardziej żywy.

Miał na sobie szorty o wojskowym kroju, converse'y i podkoszulek, który w dusznym upale późnego teksańskiego lata cały przesiąkł potem. Jego dodatkowe wyposażenie ograniczało się do niewyszukanych okularów słonecznych i plecaka z wkładem hydratacyjnym, który mieścił jego rzeczy osobiste i trzy litry Enduroxu R4, napoju popularnego w kręgach miłośników sportów ekstremalnych. Na głowie miał kask. Andy Prescott był szalony, ale nie głupi.

- Andy, zwolnij!

Zawsze przyjeżdżali tu w niedzielne poranki, ponieważ nic nie trzymało ich w domu, choć co prawda Tres cieszył się ostatnimi chwilami wolności, ponieważ jego dziewczyna już planowała ślub i potomstwo. Poza tym wszyscy weekendowi spacerowicze, biegacze i mniej odważni rowerzyści rozsądnie trzymali się familijnej dwukierunkowej ścieżki, która biegła wzdłuż strumienia jakieś trzydzieści metrów niżej. Oznaczało to, że mogą śmigać po zboczach, nie ryzykując zderzenia z jakimś przechodniem.

- Andy, zaraz się wywalisz!

Andy Prescott i wypadek? Był tak upojony pędem, że nawet nie dopuszczał takiej możliwości.

- Zapomnij stary! - Obejrzał się na Tresa.

- Andy, przed tobą!

Odwrócił głowę do przodu i jego serce na moment stanęło. Na wprost niego trzy siwowłose kobiety stały przytulone do siebie na samym środku drogi.

Na rany Chrystusa, to nie jest miejsce na niedzielną herbatkę!

Andy pędził zbyt szybko, by zatrzymać się w porę, a na wąskiej ścieżce nie było miejsca, żeby wyminąć przeszkodę. Po lewej stronie wznosiła się skalna ściana, po prawej zaś stroma skarpa opadała na dno parowu. Wiedział, że jeśli z taką prędkością uderzy w staruszki, niechybnie je pozabija. Ale jeżeli wypadnie z trasy, runie w przepaść i poniesie śmierć na miejscu.

Kobiety już go zauważyły. Próbował dawać im znaki, by się usunęły, one jednak zamarły w bezruchu niczym jeleń oślepiony reflektorami samochodu. Jedna z nich krzyknęła przerażona widokiem rozpędzonego rowerzysty. Była podobna do jego matki.

- O kurwa - mruknął Andy.

Kiedy już tylko ułamki sekund dzieliły go od zderzenia, skręcił ostro kierownicą w prawo i wystrzelił ku niebu. Szybując w przestworzach, mógł podziwiać niesamowitą panoramę okolicy i wolny od wszelkich przyziemnych ograniczeń rozkoszował się tym nirwanicznym doznaniem, dopóki grawitacja nie przypomniała o sobie.

Zaczął spadać w zawrotnym tempie. Spojrzał w dół i zobaczył, że ziemia pędzi w jego stronę. Zaparł się stopami o pedały i przyciągnął do siebie kierownicę, jakby chciał zadrzeć przednie koło do góry, aby wylądować na tylnym. Przez chwilę wydawało mu się, że zjeżdża w ten sposób w dół urwiska. Wrażenie to okazało się jednak złudne, gdyż zaraz po zetknięciu z gruntem tylna opona zawadziła o wystający pniak, szarpnięty gwałtownie rower stanął na obu kołach, a Andy jak wyrzucony z katapulty przeleciał nad kierownicą. Wykonał w powietrzu kilka zgrabnych aczkolwiek niezamierzonych fikołków i łamiąc napotkane po drodze gałęzie upadł na plecy. Nie był to jednak koniec przejażdżki. Odbił się od ziemi i niesiony siłą rozpędu poturlał się dalej bezwładnie w dół stoku porośniętego krzakami jałowca. Przekoziołkował nad biegnącą dołem ścieżką i zdążył jeszcze usłyszeć swoje imię wykrzyczane pełnym zgrozy głosem Tresa, zanim jego ciało pogrążyło się w spienionej kipieli wodospadu Sculpture Falls.

Ocknął się, gdy Tres wyciągał go z wody, poklepując po policzkach.

- Andy, Andy, nic ci nie jest?

- Czy on zginął? - do jego uszu dobiegł jakiś inny głos, cieńszy.

Miał nadzieję, że nie. Gdy uniósł powieki, świat był pociemniały i rozmazany. Zobaczył nad sobą dwie postacie, dużego Tresa i małego Tresa. Nie, stał nad nim Tres i jakieś dziecko z liną w ręku.

- Czy on zginął? - powtórzył pytanie chłopiec.

Andy wpadł do wodospadu dokładnie tam, gdzie dzieci bawiły się w Tarzana na linie zwisającej z drzewa. Tres zgromił dzieciaka surowym spojrzeniem i przyłożył komórkę do ucha. Andy słyszał jego głos, który zdawał się dochodzić z oddali.

- Halo, halo. Nigdy nie można złapać zasięgu w tym wąwozie. - Tres schował telefon i znów zaczął klepać Andy'ego po twarzy.

Andy chciał zasłonić się przed uderzeniami, które przybierając na sile, groziły poważnym wstrząśnieniem mózgu, ale ramiona miał jak z waty.

- Przestań mnie okładać, stary!

- Pobiegnę na górę zadzwonić po karetkę.

- Człowieku, ja nie potrzebuję pogotowia. Mam ochotę na piwo.

- Na pewno?

- Tak, jestem pewien, że chcę napić się piwa.

- Nic ci nie jest?

- Nic poza tym, że kiepsko widzę. Wszystko jest jakieś ciemne.

- Bo masz na oczach okulary przeciwsłoneczne.

- Aha. - Andy zdjął okulary.

Tres badawczo przyglądał mu się z bliska przez dłuższą chwilę, po czym jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Chłopie, ale dałeś popis. W życiu nie widziałem, żeby ktoś tak pięknie poleciał na mordę.

- To miło, że ci się podobało. - Andy wyciągnął w jego stronę zaciśniętą dłoń i przybili żółwika. - Kiedy dostaję zastrzyk adrenaliny, nawet nieźle mi wychodzi.

Chłopiec odwrócił się do nich plecami.

- Nie zabił się! - krzyknął do kogoś, po czym zakołysał się na linie i plusnął w wodę.

Tres szturchnął kolegę w ramię.

- Teoria Samsona się sprawdza, przynajmniej tym razem - powiedział.

Andy pokręcił głową, próbując dojść do siebie, ale to tylko pogłębiło jego oszołomienie.

- Co z rowerem?

- Kto by sobie dupę zawracał twoim rowerem? Popatrz lepiej na siebie.

Andy przyjrzał się sobie. Nie należał do tych weekendowych kozaków, którzy obwieszali się ochraniaczami jak zawodowcy, toteż jego ciało przyjęło na siebie cały impet zderzenia z ziemią. Osmagane gałęziami ręce i nogi pokrywały krwawe pręgi, a kolana i łokcie miał całe czerwone od otarć, co oznaczało, że będzie musiał pocierpieć przez tydzień, zanim wszystko się zagoi. Przemoczone do suchej nitki ubranie było podarte na strzępy, co nie stanowiło dużej straty, gdyż cała jego garderoba pochodziła ze sklepu z odzieżą używaną prowadzonego przez Stowarzyszenie Wincentego à Paulo. No, prawie cała, gdyż wyjątek stanowiła bielizna. Majtki na wagę to by już była przesada.

Jego skóry nie przebijały odłamki pękniętych kości, a wszystkie kończyny funkcjonowały jak należy, chociaż każdy ruch lewego ramienia i prawego kolana powodował niewyobrażalny ból. Kask wciąż tkwił na swoim miejscu, a z uszu Andy'ego nie ciekła krew, więc nic nie wskazywało na to, że odniósł jakiś poważny uraz głowy. Mimo to krwawił. Pluł krwią, a kiedy przetarł twarz, na palcach pozostały krwawe ślady, ale najwyraźniej nie było to nic groźnego, mimo to Tres wciąż nie spuszczał go z oczu. Tres wybrał studia prawnicze zamiast medycznych, na które nalegali jego rodzice, bo nie znosił widoku krwi.

- Nic mi nie jest.

Nie mógłby raczej tego powiedzieć o swoim rowerze, który zamienił się w kupę złomu. Koła, rama, siodełko i pompka leżały rozrzucone wokół wapiennej skały pokrytej bruzdami i szczelinami, które woda rzeźbiła od milionów lat na jej powierzchni. Schwinn upadł prosto na nią i roztrzaskał się na kawałki. Było to o tyle pechowe, że Andy miał go jeszcze spłacać przez pięć miesięcy.

- Kiedy w końcu otrzaskałem się z tym rowerem, wjechałem prosto na niedzielną herbatkę u babuni.

- Andy, gdybyś przygrzmocił w tę skałę, zamiast wpaść do wody, byłbyś w gorszym stanie niż twój rower. Czemu z niego nie zeskoczyłeś?

- Sam rower też mógłby pokiereszować te staruszki.

- Och, jaki z ciebie troskliwy wnuczek.

Andy wstał. Nie był pewien, czy to Tres kiwa się z boku na bok, czy on sam, dopóki przyjaciel nie chwycił go za ramiona.

- Stań prosto.

- Mój rower - odezwał się Andy, kiedy świat przed jego oczami przestał wreszcie się kołysać.

- Pozbieram to, co z niego zostało - odparł Tres.

Andy czekał, podczas gdy Tres zbierał porozrzucane szczątki. Koła przypominały swym kształtem chipsy ziemniaczane, rama była powyginana jak precel, pompka nie nadawała się już do pompowania, a siodełko właśnie odpływało z prądem strumienia. Andy pokręcił głową jak John Wayne, któremu jakiś zły typek zastrzelił ulubionego konia.

- Mój wierny rumak. - Westchnął z żalem.

Wspięli się po stromym zboczu ku ścieżce, gdzie Tres zostawił swój rower. Obok czekały trzy starsze panie. Wszystkie nosiły wielkie okulary przeciwsłoneczne o wyprofilowanych szybkach, daszki przeciwsłoneczne w kolorystyce dopasowanej do strojów i saszetki biodrowe na paskach. Okazało się, że najgroźniejszą przeszkodą na szlaku rowerowym nie są głazy, korzenie czy wyboje, ale spacerowicze w podeszłym wieku.

Andy przysiadł na kamieniu, zdjął kask i przeczesał palcami gęste, mokre włosy, które sięgały mu niemal do ramion. Był zwolennikiem teorii Samsona i żywił przekonanie, że długie włosy zapewniają mu niezniszczalność podczas rowerowych wycieczek. Na jego twarzy pojawił się grymas bólu, gdy z lewego kolana, które przypominało kotlet mielony, wydłubywał kilka ostrych kamyczków. Jedna ze starszych dam pochyliła się nad nim.

- Dobrze się czujesz, synku? - spytała podniesionym głosem, jakby była głucha.

- Dobrze, proszę pani! - odkrzyknął.

Druga staruszka założyła lecznicze szkła i obejrzała dokładnie jego kolano z odległości trzydziestu centymetrów.

- Byłam pielęgniarką - oświadczyła. - Wypadałoby to zszyć.

...