Dziecino, nawet twoje najlepsze wspomnienia z czasem zblakną jak atrament.
Trawestacja chińskiego przysłowia
zawarta w tekście piosenki Jimmy X Band Wyblakły atrament
(napisanej przez Jamesa Xaviera Farmingtona, wszystkie prawa zastrzeżone)
PROLOG
Scott Duncan siedział naprzeciwko zabójcy.
W pokoju bez okien, o ścianach koloru burzowej chmury, panowało niezręczne milczenie, jak w chwili, gdy muzyka zaczyna grać i nikt z obecnych nie wie, jak to się tańczy. Scott spróbował niezobowiązującego kiwnięcia głową. Zabójca, ubrany w więzienny pomarańczowy drelich, tylko się na niego gapił. Scott splótł dłonie i położył je na metalowym blacie stołu. Zabójca – z akt wynikało, że nazywa się Monte Scanlon, ale z pewnością nie było to jego prawdziwe nazwisko – być może zrobiłby to samo, gdyby nie był skuty.
Dlaczego tu przyjechałem?, ponownie zadał sobie pytanie Scott.
Specjalizował się w oskarżaniu skorumpowanych polityków, więc w swoim rodzinnym New Jersey nie narzekał na brak zajęcia, ale trzy godziny temu Monte Scanlon, spełniający kryteria każdej definicji seryjnego zabójcy, w końcu przerwał milczenie i czegoś zażądał.
Czego?
Prywatnego spotkania z zastępcą prokuratora, Scottem Duncanem.
Było to dziwne z wielu powodów, z których dwa najważniejsze to po pierwsze, zabójca nie miał prawa niczego żądać, a po drugie, Scott nigdy nie spotkał Monte Scanlona ani nawet o nim nie słyszał.
– Chciałeś się ze mną widzieć? – przerwał ciszę Scott.
– Tak.
Scott skinął głową i czekał. Nie doczekał się.
– Co mogę dla ciebie zrobić?
Monte Scanlon nadal uważnie mu się przypatrywał.
– Wiesz dlaczego tu siedzę?
Scott omiótł spojrzeniem pokój. Oprócz ich dwóch, znajdowały się w nim jeszcze cztery osoby. Prokurator Linda Morgan podpierała ścianę, z udawaną swobodą Sinatry opierającego się o latarnię. Za więźniem stali dwaj potężni, niemal identyczni strażnicy więzienni z ramionami jak pniaki i torsami jak beczki. Scott spotkał ich już wcześniej i widział, jak wykonują swoją robotę z pogodą ducha instruktorów jogi. Jednak teraz, w obecności tego skutego więźnia, nawet oni byli lekko spięci. Adwokat Scanlona, łasicowaty i cuchnący tandetną wodą kolońską, był czwarty. Wszyscy spoglądali na Scotta.
– Zabiłeś ludzi – odparł Scott. – Wielu.
– Byłem, jak to się mówi, cynglem. Byłem...
renfri73