Rosa Sonia - Żony z Forest Hill.pdf

(2216 KB) Pobierz

Każdy z nas dźwiga brzemię swoich tajemnic.

Każdy. Różnica polega jedynie na tym,

że niektórzy ludzie

potraﬁą je ukrywać lepiej od innych.

(Richard Paul Evans, Papierowe marzenia)

KAJA

Poprawiam włosy i uśmiecham się do lustra. Odkąd kilka tygodni wcześniej ufarbowałam się

na jasnorudo, czuję się seksowniej, bardziej kobieco. Już nie jak smarkula ze zbyt chudymi

nogami i piegowatą buźką, ale właśnie jak kobieta. Skończone niedawno dwadzieścia dwa lata

w końcu do czegoś zobowiązują, myślę, w pośpiechu wyczarowując wysoki kucyk. Za kilka

minut mam autobus. Podmiejski, jeżdżący raz na godzinę. Pętla jest tuż przy wyjściu

z zamkniętego osiedla, na którym pracuję jako niania, ale wiem, że i tak powinnam się

pospieszyć… Nie mogę sobie pozwolić na zmarnowaną godzinę, nie dziś…

Wkładam kurtkę i i nowe buty z wywijanym futerkiem, urodzinowy prezent od mojej

najlepszej przyjaciółki. Puchówka jest złota i pikowana, z kapturem obszytym sztucznym

futrem. Wyglądam w niej trochę jak oﬁara samochodowego wypadku owinięta przez

ratowników w folię termiczną, a trochę jak bombka na choinkę, jak to ujęła Nina –

dziewczynka, którą się opiekuję. Wychodzę właśnie z domu jej rodziców. Nasze ostatnie

spotkanie przed Bożym Narodzeniem upłynęło w miłej atmosferze. Nina była dziś wyjątkowo

grzeczna, jej mama poczęstowała mnie wyśmienitym ciastem, a za oknem nastrojowo sypał

śnieg… Bajka. Uśmiecham się do siebie, owijając szyję kolorową apaszką z egzotycznym

motywem.

– Kaja, zaczekaj! – zatrzymuje mnie Dagmara Rosner, kiedy jestem już przy frontowych

drzwiach, gotowa do wyjścia.

To pani domu i macocha Niny. Wygląda elegancko, jak zwykle, chociaż, wykonując wolny

zawód, wcale nie musi codziennie szykować się do pracy na etacie. Ma na sobie długi sweter

z warkoczem w kremowym odcieniu, legginsy w kwiatowy wzór; włosy starannie ułożyła,

a w jej uszach połyskują złote kolczyki z perłami. Pracuje na miejscu, w pełnym książek

i bibelotów gabinecie na parterze, który jest jej oazą spokoju i centrum kreacji twórczej.

Pisarka… Trochę jej zazdroszczę, nie każdy w końcu może żyć z książek, mało kto ma takie

szczęście, zwłaszcza w Polsce. Dagmara nie pisze co prawda kryminalnych bestsellerów, ale

jej wielotomowa seria tytułów dla dzieci też ponoć całkiem nieźle się sprzedaje.

Słysząc jej głos, przystaję, ale dość niechętnie. Boję się, że odjedzie mi ten cholerny

autobus, ale też nie wypada przecież zignorować pracodawczyni…

– Ciasto. – Uśmiecha się do mnie. – Odkroję dla was kawałek, jeśli dasz mi chwilkę –

dodaje.

Przygryzam wargę, błagając ją w duchu, żeby się pospieszyła.

– Wiem, że masz autobus! – krzyczy chwilę później, już z kuchni, a ja oddycham z ulgą.

Skoro Dagmara zdaje sobie sprawę z tego, że goni mnie czas, wszystko powinno pójść

gładko, mówię sobie. Zresztą ta linia zazwyczaj podjeżdża na pętlę spóźniona – od trzech do