Żniwiarz-01.Pusta noc - Hendel Paulina.pdf

(2397 KB) Pobierz

Rodzicom

Zegar na wieży kościelnej wybił dwudziestą. Od wielu lat spieszył się

o dobrych kilka minut. Zmrok zapadł już jakiś czas temu, a świat spowiła gęsta,

jesienna mgła. Leniwie snuła się między drzewami i grobami, rozpraszając ciepłe

pomarańczowe światło lamp ustawionych przy głównych alejkach.

Przyjaźń – miasto otaczające cmentarz z każdej strony, niczym morze

bezludną wyspę – powoli zasypiało. Jedynym odgłosem, jaki dało się usłyszeć, był

szelest upadających na ziemię suchych, lekko zmrożonych liści.

Piotr narzucił na siebie kurtkę, zdjął z haka gruby pęk kluczy i wyszedł

z ciepłej stróżówki w zabarwioną na pomarańczowo mgłę. Zamknął wszystkie

bramy i cmentarz, nim zegar wskazał kwadrans po dwudziestej. Cmentarz miejski

został odcięty od świata żywych. Jedyne wciąż mocno bijące serce należało do

nocnego stróża, który zapalił wygasłe znicze, zmiótł żółte liście z grobów, których

nikt nie odwiedzał. Z przyzwyczajenia bardziej niż z potrzeby, mruczał pod nosem

modlitwę do Michała Archanioła.

W końcu dotarł do jednego ze świeżych grobów. Mogiła była jeszcze

obłożona kwiatami i wieńcami, dopiero za trzy dni miała stanąć na niej marmurowa

płyta. Czarna tabliczka na drewnianym krzyżu głosiła, że w tym miejscu został

pochowany czterdziestoletni mężczyzna. Piotr wiedział, że właśnie tacy najbardziej

lubili wracać, zazdroszcząc ludziom życia. Obejrzał więc grób z każdej strony, ale