Oddział neurologiczny z pododdziałem udarów mózgu
KRÓTKI OPIS PRZYPADKU:
Opis: Pacjent, lat 58, hospitalizowany po raz pierwszy z rozpoznaniem – stwardnienie zanikowe boczne. W badaniu lekarskim stwierdzono u pacjenta osłabienie siły mięśniowej występujące w obrębie kończyn górnych i dolnych, zaniki mięśniowe, zaburzenia opuszkowe, tzn. zaburzenia fonacji - mowa staje się „nosowa”, niewyraźna w wyniku porażenia mięśni krtani, oraz zaburzenia połykania, będące następstwem porażenia mięśni podniebienia miękkiego i języka. Z powodu tych zaburzeń pacjent w ostatnich 6 miesiącach utracił prawie 10 kg. Porusza się samodzielnie, lecz szybko się męczy. Świadomość prawidłowa. Parametry życiowe w normie.
Nazwisko i imię pacjenta: A. D. Lat: 58
Data
Diagnoza/rozpoznane problemy pielęgnacyjno-opiekuńcze.
Cel działań pielęgniarskich/
cel opieki
Plan działań leczniczo- pielęgnacyjnych, rehabilitacyjnych
i edukacyjnych
Ocena wyników opieki pielęgniarskiej
26.05.2022
Ograniczenie zdolności ruchowej i samoobsługowej, spowodowane osłabieniem i zanikiem mięśni, spastycznością, a także narastającą męczliwością.
· Pomoc choremu w jak najdłuższym utrzymaniu niezależności w poruszaniu się i wykonywaniu czynności życia codziennego.
· Zachęcanie pacjenta w początkowej fazie choroby do samodzielnego wykonywania zwykłych codziennych czynności, lecz w sposób oszczędzający energie(planowanie dnia, unikanie pośpiechu, zbędnych czynności i dźwigania, wykonywanie czynności raczej w pozycji siedzącej niż stojącej, umieszczanie przedmiotów i sprzętu codziennego użytku w zasięgu ręki),
· Przekazanie choremu i opiekunom wiedzy dotyczącej sposobów łagodzenia objawów przewlekłego zmęczenia, w tym: technik oszczędzania energii, np. dzielenie zadań na krótsze składowe, stosowanie przerw ; technik pozycyjnych redukujących napięcie mięśni
· Współudział w rehabilitacji pacjenta przez prowadzenie regularnych, umiarkowanych ćwiczeń ruchowych, obejmujących pełen zakres ruchów w poszczególnych stawach – początkowo ćwiczenia powinny być prowadzone przez rehabilitanta lub fizjoterapeutę, później przez pielęgniarkę i członków rodziny,
· Pomoc pacjentowi w korzystaniu z indywidualnie dobranego przez lekarza lub rehabilitanta sprzętu rehabilitacyjnego
· Redukowanie nadmiernego napięcia mięśniowego (spastyczności) przez: bierne rozciąganie mięśni, podawanie leków zmniejszających napięcie mięśniowe na zlecenie lekarza
· Edukacja na temat zastosowania usprawnień w domu chorego, np. zamocowanie poręczy przy wannie i toalecie, wprowadzenie przedmiotów z dużymi uchwytami, wykorzystywanie przedmiotów ułatwiających spożywanie posiłków, rezygnacja z guzików, sznurowadeł na rzecz zamków błyskawicznych, rzepów.
· Przeprowadzono rozmowę edukacyjną z chorym.
· Pacjent samodzielny, udzielono niewielkiej pomocy w czynnościach higienicznych
Ryzyko niedożywienia z powodu zaburzeń połykania.
· Zapewnienie odpowiedniego stanu odżywienia i nawodnienia organizmu.
· Zapobieganie zakrztuszeniu i zadławieniu
· Regularna ocena stanu odżywienia – pomiar masy ciała, BMI.
· Dostosowanie konsystencji pokarmu do stopnia nasilenia dysfagii (zagęszczanie płynów, rozdrabnianie, miksowanie pokarmów, jeśli zajdzie potrzeba modyfikacja diety na półpłynną).
· W przypadku znacznych zaburzeń połykania – karmienie chorego przez sondę żołądkową (udokumentowanie każdego posiłku w karcie pielęgnowania).
· Stosownie diety odpowiedniej do zapotrzebowania energetycznego, bogatej w sole mineralne i nienasycone kwasy tłuszczowe.
· Założono sondę żywieniową do żołądka oraz diety przemysłowej.
Ryzyko upadku z powodu osłabienia siły mięśniowej
· Zapobieganie upadkom i urazom
· Pouczenie unikania gwałtownych ruchów zwłaszcza przy zmianie pozycji ciała
· Zapewnienie częściowej lub całkowitej pomocy przy przemieszczaniu się (asekuracja, prowadzenie, przewożenie chorego).
· Zastosowanie sprzętu ortopedycznego ułatwiającego poruszanie się (np. balkonika, wózka siedzącego).
· Pouczenie o dbaniu o porządek w otoczeniu pacjenta, aby uniknąć przedmiotów, o które pacjent mógłby się potknąć
· Ryzyko upadku zostało zmniejszone
Cierpienie psychiczne spowodowane rozwojem choroby i narastającymi objawami, lęk przed śmiercią.
· Łagodzenie cierpienia, wsparcie emocjonalne oraz duchowe chorego i jego rodziny.
· Wyeliminowanie bólu i zmniejszenie innych dolegliwości przez zastosowanie zabiegów pielęgnacyjnych oraz podawanie leków przeciwbólowych i innych środków farmaceutycznych na zlecenie lekarza.
· Wykonywanie wszystkich zabiegów pielęgnacyjnych w warunkach intymności i poszanowania godności pacjenta.
· Bycie z chorym, okazywanie empatii, życzliwości, zainteresowania, zainteresowania, gotowości do spełnienia potrzeb, do słuchania, przy dojrzałej akceptacji nieuchronności cierpienia pacjenta.
· Zapewnienie opieki psychologicznej przez specjalistę.
· Zapewnienie opieki religijnej zgodnie z wolą chorego, np. posługi kapłańskiej.
· Zapewniono wizytę psychologa.
· Lęk pacjenta zmniejszył się.
Trudności w komunikowaniu się chorego z otoczeniem i wycofanie się z kontaktów społecznych, z powodu narastających dyzartrycznych zaburzeń mowy
· Ułatwienie porozumiewania się i podtrzymywanie komunikacji chorego z innymi osobami.
· Poinformowanie chorego, aby przed rozmową usunął nadmiar śliny, nie mówił zbyt długo i głośno, aby w połowie wypowiadanej sentencji wykonywał oddech i robił przerwę
· Zachęcanie chorego, zwłaszcza w początkowym okresie do wykonywania ćwiczeń głosowych, zalecanych przez logopedę np. treningu mięśni ustno-twarzowych, treningu oddechowego.
Nawiązanie pozytywnego kontaktu z pacjentem.
Katus777