Charles Willeford

Herezja oranżu palonego

Przekład: Anna Staniewska

Tytuł oryginału: The Burnt Orange Heresy

Wydanie oryginalne 1971

Wydanie polskie 2004

James Figueras urodził się po to, by zostać krytykiem sztuki malarskiej. I kiedyś będzie WIELKIM KRYTYKIEM. Może nawet już wkrótce, bo pewien bogaty kolekcjoner ma dla niego ofertę jedyną w swoim rodzaju. Największy żyjący surrealista, Jacques Debierue, stroniący od świata i od mediów, może Jamesowi udzielić wywiadu. Tyle że COŚ trzeba zrobić w zamian... Kapitalny wykład na temat surrealizmu w iście szatańskiej historii...

Z życiorysu Charlesa Willeforda (1919-1988) wynika, że imał się wielu profesji. A pośród nich znajdziemy wzmiankę „malarz”, co zapewne pomogło kultowemu już amerykańskiemu pisarzowi wykreować ten kapitalny obraz artystycznego światka.

Spis treści:

CZĘŚĆ 1. Nic nie istnieje.              4

CZĘŚĆ 2. Jeśli cokolwiek istnieje, to jest niezrozumiałe.              78

CZĘŚĆ 3. Gdyby cokolwiek było zrozumiałe, nie dałoby się tego przekazać.              138

Niedawno zmarłemu,

wielkiemu Jacques'owi Debierue

ok. 1886-1970

Memoria in aeterna

Nic nie istnieje.

Jeśli cokolwiek istnieje, to jest niezrozumiałe.

Gdyby cokolwiek było zrozumiałe,

nie dałoby się tego przekazać.

Gorgias

CZĘŚĆ 1. Nic nie istnieje.

Rozdział pierwszy.

Dwie godziny temu poczciarz z pociągu pośpiesznego doręczył mi do domu na Palm Beach przesłaną w drewnianej skrzynce świeżo wydaną Światową encyklopedię malarstwa. Podpisałem odbiór kompletu, podkręciłem o trzy stopnie w górę termostat klimatyzacji, odszukałem w kuchni młotek z pazurem do wyciągania gwoździ i otworzyłem skrzynkę. Dwadzieścia cztery piękne, oprawne w płótno tomy, papier półmatowy, strony z nie obciętymi brzegami. Przygotowanie encyklopedii do druku zabrało sześć lat ciężkiej pracy. Przeszło dwa i pół tysiąca ilustracji - w tym czterysta trzydzieści sześć całostronicowych kolorowych - i każdy artykuł, gruntownie opracowany naukowo, podpisany nazwiskiem znanego autorytetu w danej konkretnej dziedzinie historii sztuki.

Dwa artykuły zostały napisane przeze mnie. A jeszcze w trzech kolejnych inni krytycy wymieniali moje imię i nazwisko - James Figueras. Cytując mnie, zyskiwali autorytatywne poparcie dla własnych poglądów.

W moim ograniczonym świecie wizji plastycznej, w świecie krytyki sztuk plastycznych, zobaczyć swoje nazwisko podane jako autorytet w tej pełnej, najlepszej encyklopedii oznaczało Powodzenie pisane z dużej litery. Jest to przecież świat, w którym mniej niż dwudziestu pięciu mężczyzn - i ani jedna kobieta - zarabia na chleb, będąc krytykiem w pełnym wymiarze czasowym (krytycy sztuki piszący dla dzienników się nie liczą). Rozmyślałem o tym przez chwilę. Tylko dwudziestu pięciu krytyków sztuki, zarabiających w pełnym wymiarze czasowym - w Ameryce, na przeszło dwieście milionów ludności! To istotnie niewielka liczba ludzi, którzy umieją patrzeć na sztukę i rozumieć ją, a następnie interpretować, pisząc o niej w taki sposób, że ci, których sztuka interesuje, mogą mieć udział w estetycznym przeżyciu.

Clive Bell twierdził, że sztuka jest „formą mającą znaczenie”. Nie spieram się z nim o to, ale rzecz w tym, że nigdy nie doprowadził tej swojej tezy do oczywistego wniosku. To właśnie krytyk sprawia, że forma (formy) nabiera(ją) znaczenia dla widza! Jeszcze siedem miesięcy, a dożyję moich trzydziestych piątych urodzin. Jestem najmłodszym autorytetem, który w nowej Encyklopedii ma sygnowane nazwiskiem artykuły... I w tym momencie zdałem sobie sprawę, że jeślibym żył dość długo, to miałbym wszelką szansę zostać największym krytykiem sztuki w Ameryce - a może i w świecie. Delikatnie, czule wyjąłem ciężkie tomy ze skrzynki i ustawiłem je w równym rzędzie na stole.

Jeśli subskrybenci zamawiali komplet tomów przed zapowiadaną datą publikacji, to zestaw ten sprzedawano za 350 dolarów plus opłata za przewóz statkiem - większość zaś uniwersytetów, kolegiów i większych bibliotek publicznych zwykła korzystać z takiej oferty. Po dacie publikacji Encyklopedia miała być sprzedawana po 500 dolarów, z gwarancją otrzymania corocznego suplementu, omawiającego sztuki piękne w danym roku, tylko za 10 dolarów (wydanego na tym samym dobrym papierze i w tej samej atrakcyjnej oprawie).

Ponieważ dziedziną moich badań jest sztuka współczesna, rozumie się samo przez się, że moje nazwisko będzie się ukazywało we wszystkich tych wydawanych co roku tomach.

Oczywiście znałem już z otrzymanej przed paroma miesiącami korekty, ale przeczytałem ponownie powoli swój pięciostronicowy szkic o sztuce i dziecku w wieku przedszkolnym, czując taką satysfakcję, jaką czytelnikowi daje każda dobrze zrobiona profesjonalna praca. Artykuł ten był radykalnie podsumowanym, skondensowanym streszczeniem mojej książki Sztuka a dziecko w wieku przedszkolnym, a ta z kolei była rewizją pracy doktorskiej na nowojorskim uniwersytecie Columbia. Książka ta wprowadziła mnie na rynek jako krytyka sztuki, ale jednocześnie była nieudana, bo dwa kolegia pedagogiczne w dwóch ważnych uniwersytetach zaakceptowały ją jako tekst dla kursów traktujących o psychologii dziecka, ujawniając tym samym, że część przedstawicieli edukacji nie do końca rozumiała tezy książki, dzieci i psychologię. Książka ta jednak umożliwiła mi ucieczkę od nauczania historii sztuki i sprawiła, że mogłem zająć się w pełnym wymiarze czasu pisaniem artykułów jako krytyk sztuki.

Wydawca naczelny czasopisma „Sztuki piękne: Obie Ameryki” Thomas Wyatt Russell, który przeczytał i zrozumiał moją książkę, zaproponował mi w czasopiśmie stanowisko felietonisty i współredaktora z uposażeniem wynoszącym czterysta dolarów miesięcznie. A czasopismo „Sztuki piękne: Obie Ameryki”, które wyciąga przeszło pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie od wspierającej je fundacji, można bez trudu uznać za najbardziej poczytny organ poświęcony sztukom pięknym w Ameryce - i nie tylko, ściśle rzecz biorąc. Trzeba przyznać, że czterysta dolarów miesięcznie to suma bardzo skąpa, ale moje nazwisko na winiecie cenionego, prestiżowego pisma było klinem, potrzebnym mi w tym czasie do otwarcia drzwi innych czasopism poświęconych sztuce, gdzie mógłbym sprzedawać swoje artykuły jako wolny strzelec. Dochody z tego drugiego źródła były oczywiście nierówne, ale połączone z zapewnionymi mi co miesiąc nędznymi groszami wystarczały (póki pozostawałem nieżonaty, co było moim głośno wyznawanym zamiarem), by uciec od nauczania, czego nie znosiłem, wystarczały też, by uniknąć przejmującego chłodem zamknięcia się w pracy w muzeum, co było ostatnią alternatywą czekającą tych, którzy za studia magisterskie obrali sobie historię sztuki. Pozostaje też jeszcze praca w reklamie i ogłoszeniach, ale nie poświęca się z rozmysłem czasu na dogłębne studium historii sztuki, wymagane dla uzyskania dyplomu magistra, po to, by „iść w reklamę”, niezależnie od pieniędzy, które można tam zarobić.

Zamknąłem książkę, odsunąłem ją na bok i sięgnąłem po tom trzeci. Palce mi lekko drżały, kiedy zapaliłem papierosa. Choć z najwyższą niechęcią przyznałem się do tego przed sobą, wiedziałem, dlaczego tak długo marudziłem nad tym artykulikiem o dziecku w wieku przedszkolnym. Przez długi czas (tłumaczyłem sobie, że czekałem tylko na skończenie papierosa) byłem wręcz fizycznie niezdolny otworzyć tom w miejscu, gdzie był mój artykuł o Jacques'u Debierue. Każde zło popełnione przez Doriana Graya ukazywało się na twarzy jego portretu w zamkniętym gabinecie, w moim jednak przypadku zastanawiam się niekiedy, czy gdzieś w jakimś zamkniętym pokoiku nie warkocze projektor filmowy, ukazując wciąż na nowo wydarzenia tamtych dwóch dni w moim życiu. Zło, jak wszystko inne, powinno dotrzymywać kroku epoce, ja zaś nie jestem dyletantem z przełomu wieku jak Dorian Gray. Jestem profesjonalistą, i to tak współczesnym jak jaskrawe słońce Florydy za moim oknem.

Mimo klimatyzacji pociłem się tak obficie, że moje gęste bokobrody były zlepione i wilgotne. Tu, w tym pięknym tomie zawarta była na koniec gorzka prawda o mnie samym. Czy moją obecną reputację i powodzenie życiowe zawdzięczałem Jacques'owi Debierue, czy też Debierue swoje powodzenie i reputację zawdzięczał mnie?

„Gdziekolwiek odkryjesz ból - napisał John Heywood - nie będzie on tobie miły.” Myśl o Debierue zabolała mnie nie na żarty - i nie lubiłem tego bólu ani też nie lubiłem samego siebie. Nic jednak, nic na tym świecie nie mogło mnie powstrzymać od przeczytania mojego artykułu o Jacques'u Debierue...

Rozdział drugi.

Gloria Bentham nie miała żadnego cholernego pojęcia o sztuce, ale ta szczególna cecha nie przeszkodziła jej w zdobyciu powodzenia jako właścicielka galerii i sprzedawca dzieł sztuki na Palm Beach. Wyjść na swoje i jeszcze trochę ponad to było czymś więcej niż błahym osiągnięciem, i to tam, gdzie w „sezonie” otwarte było od rana do wieczora trzydzieści galerii. Co prawda szybko rozwijające się zainteresowanie sztuką w ostatnich latach sprawiło, że można było niemal każdy wytwór ludzkiej ręki sprzedać za jakieś pieniądze. Dla dealera rzeczą ważniejszą jest jednak zrozumienie ludzi niż rozumienie sztuki. Gloria zaś - chuda, pospolita, nie narzucająca się - miała umiejętność cierpliwego wysłuchiwania ludzi - taka zaś cecha charakteru często uchodzi za zrozumienie.

Jadąc na północ z Miami autostradą A1A ku Palm Beach, myślałem o Glorii, ale bez szczególnej przyjemności, po prostu, żeby uniknąć myślenia o innych sprawach. Zamiast prowadzącej przez park drogi Sunshine wybrałem dłuższą trasę, którą jechało się wolniej, bo potrzebna mi była ta dodatkowa godzina czy coś koło tego, żeby uporządkować i przeselekcjonować myśli o tym, co napiszę o sztuce w Miami, a także, aby w ciągu tej dodatkowej godziny uniknąć problemu - jeśli to nadal był problem - Berenice Hollis. Nic nie jest proste, a jestem dobrym krytykiem dlatego, że pojąłem głęboką, ciemną tajemnicę krytyki. Myślenie, proces myślowy i człowiek myślący to wszystko jest jedno i to samo. A jeśli to jest prawda, a ja żyję tak, jakby to była prawda, to człowiek, który maluje, obraz malowany i sam proces malowania to także jedno i to samo. Nikt i nic nie jest zawsze proste, Glorii zaś bardzo zależało, za bardzo zależało, żebym wrócił na Palm Beach i był obecny na wernisażu jej nowej wystawy. Wystawa nie była ważna ani pomysł nie był wyjątkowy i niepowtarzalny. Był po prostu logiczny. Organizowała podwójną połączoną wystawę naiwnej sztuki z Haiti oraz prac młodego malarza z Cleveland, Herba Westcotta, który spędził parę miesięcy w Pétionville na Haiti, malując lokalne sceny rodzajowe. Ten kontrast sprawiłby, że Westcott wypadłby niedobrze, bo był zawodowym, profesjonalnym malarzem, a jednocześnie prymitywy wypadłyby nad wyraz dobrze, bo były naiwnie niezawodowe. Sprzedawała te prymitywy z marżą o 600 procent wyższą od ceny, którą za nie dała, i chociaż większość kupujących zwykła odnosić je z powrotem po tygodniu lub coś koło tego (niewiele osób znosi na co dzień przebywanie z haitańskimi prymitywami) wciąż jeszcze ciągnęła z tego zysk. Dla tych zaś kolekcjonerów, którzy nie mogli ścierpieć sztuki naiwnej, dobre rzemiosło Westcotta wyglądałoby o tyle świetniej od Haitańczyków, że na pewno sprzedałby kilka obrazów więcej na takiej łącznej wystawie, niżby to zrobił na pokazie jednego artysty bez korzystnego dla niego porównania.

Myśląc o Glorii, uniknąłem na krótką chwilę rozmyślania o Berenice Hollis. Moje rozwiązanie problemu Berenice wynikało z lekkiego przesytu i miałem na pół nadzieję, że poskutkowało, na pół zaś spodziewałem się, że to nic nie da. Była nauczycielką angielskiego (jedenasta klasa) w szkole średniej w Duluth w stanie Minnesota, i przyleciała do Palm Beach na kilka tygodni rekonwalescencji słonecznej po operacji usunięcia cysty z dolnej części kręgosłupa. Nie była to poważna operacja, ale należał jej się dodatkowo urlop zdrowotny i wzięła go. Jej bladoróżowa skóra nabrała stopniowo koloru szafranu, a następnie barwy syropu klonowego. Blizna na kości ogonowej zmieniła się z jaskrawoczerwonej na szarą, a wreszcie na lekko przymarszczony bladopopielaty odcień.

Nasz romans przechodził przez podobne odcienie i barwy. Poznałem ją w Galerii Czterech Sztuk, gdzie omawiałem wystawę Toulouse-Lautreca, kiedy to Berenice bardzo nie chciała wracać do Duluth. I byłoby to dla mnie całkiem przyjemne (nie mogłem całkiem uczciwie zachęcać nikogo do powrotu do Duluth), popełniłem jednak błąd, pozwalając jej wprowadzić się do mnie. Była to głupia, szalona decyzja, choć wtedy wydawała się wspaniałym pomysłem. Berenice była dużą wiejską dziewczyną o dojrzałych kształtach - „ale baba!” byłoby lepszym określeniem. Miała błękitne oczy koloru bławatków i gruby zwój pszenicznych włosów spływający na plecy. Z wyjątkiem małej jak pinezka, zresztą ledwo widocznej blizny na kości ogonowej jej skóra, rozgrzana słońcem, była bez skazy. Dzięki szkłom kontaktowym jej błękitne oczy miały aksamitny wygląd. Ale w rzeczywistości nie była dobrotliwa i życzliwa, jak początkowo myślałem, była po prostu leniwa. Moje mieszkanie było cholernie za małe na jedną osobę, a co dopiero na dwie, ona zaś wyłaniała się ze wszystkich jego stron. Widząc ją wyszykowaną do wyjścia albo na przyjęcie towarzyskie, nikt by nie uwierzył, że życie z Berenice było egzystencją w takim bałaganie i nieładzie - na każdym krześle rzucone części ubrań, mokre ręczniki kąpielowe, kostiumy bikini na podłodze, cała łazienka ziejąca zapachem soli do kąpieli, pudru, perfum i maści, kwaskowatych zapachów tak obezwładniających, że musiałem ściskać palcami nos przy goleniu. Stan kuchni z rozsuwanymi drzwiami był jeszcze gorszy. Nigdy nie zmywała filiżanek, talerzy, półmisków, garnków czy patelni, a raz przyłapałem ją, jak wlewała do zlewu tłuszcz po bekonie.

Mogłem jakoś żyć z bałaganiarstwem. Główna trudność tkwiła w tym, że Berenice była wciąż obecna, a ja musiałem pisać artykuły w tym mieszkaniu.

Zrobiłem użytek z wszelkich mych talentów perswazji, żeby namówić Toma Russella, by zgodził się powierzyć mi pisanie sprawozdań z sezonu wystawowego na Złotym Wybrzeżu. (Oficjalny „sezon” na Palm Beach rozpoczyna się w Sylwestra nudnym obiadem z tańcami w klubie Everglades, a kończy się 15 kwietnia, niewyraźnie i w zamroczeniu.) Kiedy Tom się wreszcie zgodził, odmówił dodania jakichkolwiek sum do mojej pensji. Musiałem żyć na Palm Beach z miesięcznego uposażenia i opłacić bilet lotniczy do Kalifornii ze skromnych oszczędności (a za pozostałe kupiłem auto za 250 dolarów). Oddzierżawiając moje mieszkanie w Village, objęte kontrolą czynszów, za prawie dwa razy tyle, ile sam za nie płaciłem, jakoś dawałem sobie radę, ale ledwie, ledwie.

Pracowałem dwa razy ciężej, pisząc o wiele staranniej i bardziej obrazowo, niż to robiłem w Nowym Jorku, aby przekonać Toma Russella, że Złote Wybrzeże było nowym rozwijającym się ośrodkiem sztuki amerykańskiej, zaniedbywanym i lekceważonym nazbyt długo przez poważne czasopisma zajmujące się sztuką. „Na razie sprawa jeszcze tak nie wyglądała, ale tu i ówdzie widać było rozproszone oznaki postępu. Większość rodzimych malarzy na Florydzie wciąż jeszcze wymalowywała delikatnymi plamami impresjonistyczne obrazy palm i morza, ale dostateczna liczba malarzy z nazwiskiem, pochodzących z Nowego Jorku i z Europy, odkryła Florydę na własną rękę, a malarze z Europy pokazywali swe obrazy w galeriach, począwszy od Jupiter Beach do Miami. Na tyle dużo malarzy wystawiało w ciągu sezonu, abym mógł zapełnić szpaltę nazwaną Noty recenzjami z nowych wystaw, a zwykle choć jeden wybitniejszy artysta wystawiał dość długo na moje potrzeby, abym go uhonorował dłuższym omówieniem. Na Florydzie podczas sezonu są pieniądze, artyści zaś mają zwyczaj wystawiać gdziekolwiek, gdzie jest dość pieniędzy na zakupienie ich dzieł.

Nie mogłem jednak pisać, mając cały czas koło siebie Berenice w malutkim mieszkaniu. Chodziła na bosaka miękko po mieszkanku, tak cicho i chyłkiem jak mysz ważąca siedemdziesiąt kilo, aż wreszcie się poskarżyłem. Wówczas siadała cicho, spokojnie, nie czytając, nie robiąc nic, tylko patrząc z miłością na moje plecy, gdy siedziałem skulony przy maszynie do pisania. I nie byłem w stanie znieść tego.

- O czym myślisz, Berenice?

- O niczym.

- Tak, myślisz, myślisz o mnie.

- Nie, nie myślę. Pisz dalej. Nie przeszkadzam ci.

Ale naprawdę mi przeszkadzała i nie mogłem pisać. Nie mogłem dosłyszeć jej oddechu, siedziała tak cicho, ale przyłapywałem się na nasłuchiwaniu, bo chciałem się przekonać, czy mogę ją słyszeć. Wymagało to trochę myślowego przygotowania (w zasadzie jestem poczciwym skurwysynem), ale wreszcie poprosiłem Berenice w miły sposób, aby odeszła. Nie chciała odejść. Później zażądałem, by odeszła, w szorstki i bardzo nieprzyjemny sposób. Nie chciała ze mną walczyć, ale nie chciała odejść. W takich sytuacjach nawet się nie odgryzała. Patrzyła tylko na mnie poważnie szeroko otwartymi, błękitnymi oczami - soczewki kontaktowe ślizgały się po jej gałkach - łzy wzbierały potężnym strumieniem, dławiła je lub starała się je powstrzymać, wielkie, chlipiące, łapiące oddech szlochy - niszczyła mnie. Opuszczałem mieszkanie na zawsze i wracałem parę godzin później na pojednawczą powtórkę naszego układu i na szaloną godzinę w łóżku.

Ale nie mogłem doprowadzić do końca swojej pracy. Praca jest rzeczą ważną dla mężczyzny. Nawet Helena Trojańska nie może konkurować z maszyną do pisania marki Hermes. Kobieta jest tylko kobietą, żeby była nie wiem jak zachwycająca, podczas gdy siedem stron maszynopisu to już jest artykuł. Zdesperowany, dałem Berenice ultimatum. Powiedziałem jej, że udaję się do Miami i że kiedy wrócę po dwudziestu czterech godzinach, chcę, by się wyniosła do diabła z mojego mieszkania i z mojego życia.

I oto teraz wracałem - o siedemdziesiąt dwie godziny później, dodawszy dla bezpieczeństwa dwa dni więcej. Spodziewałem się, że będzie w mieszkaniu. Chciałem, żeby tam była i - paradoksalnie - chciałem, żeby odeszła na zawsze.

Zaparkowałem na ulicy, postawiłem gruby płócienny dach na moim chevro - stary, siedmioletni kabriolet - i ruszyłem przez wybrukowane płaskimi kamieniami patio ku zewnętrznej klatce schodowej ze ścianami wyłożonymi stiukiem. Wchodząc po schodach, usłyszałem dźwięk telefonu w moim mieszkaniu na drugim piętrze. Zatrzymałem się i czekałem, a telefon zadzwonił jeszcze trzy razy. Berenice nie byłaby w stanie wytrzymać czterech dzwonków telefonu, nie odpowiadając na nie, więc zorientowałem się, że odeszła. Zanim otworzyłem kluczem drzwi, dzwonienie ustało.

Berenice odeszła, a mieszkanie było czyste. Oczywiście nie bez plamki, choć podjęła szlachetny wysiłek, by pozostawić rzeczy w porządku. Zmyła i odstawiła na miejsce talerze i półmiski, a linoleum zostało dość nieporządnie przetarte wilgotną szmatą. Na stoliku do kart przy oknie była oparta o moją maszynę do pisania zamknięta koperta z nabazgranym na wierzchu „James”.

Najdroższy, najdroższy Jamesie!

Jesteś draniem, ale myślę, że o tym wiesz. Wciąż cię kocham, ale chcę o tobie zapomnieć- mam nadzieję, że nigdy nie zapomnę rzeczy dobrych. Wracam do Duluth - nie jedź tam za mną.

B.

Jeśli nie chciała, żebym za nią pojechał, to po co mi podała, dokąd się udaje?

W koszu na śmieci były trzy zmięte kawałki papieru. Próbne szkice tej ostatecznej wersji. Zastanawiałem się, czy je przeczytać, ale rozmyśliłem się. Chciałem, żeby pozostała ta wersja. Zmiąłem kartkę z tą notatką i kopertę i dorzuciłem je do kosza na śmieci.

Miałem głębokie poczucie straty połączone z niedorzecznym przypływem gniewu. Wciąż czułem zapach Berenice w mieszkaniu. I wiedziałem, że jej kobiecy związek chemiczny muszkatu, potu, perfum, ostro pachnącego pudru, mydła lawendowego, zapachu bekonu, chusteczek higienicznych, wieszaków wywatowanych poduszeczkami, octu winnego i wszelkich innych przyjemnych rzeczy z nią związanych pozostanie na zawsze w mieszkaniu. Żal mi było siebie i żal mi było Berenice, a jednocześnie odczuwałem coś w rodzaju wzbierającej euforii, że się od niej uwolniłem, nawet jeśli zdawałem sobie sprawę, iż przez kilka następnych straszliwych tygodni będzie mi jej wariacko brakować.

Było jeszcze masę czasu przed wernisażem w galerii Glorii. Zdjąłem sportową koszulę, pozbyłem się kopnięciem mokasynów i siadłem przy stoliku do kart, który mi służył jako stół do pracy, aby przejrzeć notatki z Miami. Moje trzy dni w Dade County nie zostały zmarnowane.

Zatrzymałem się u Larry'ego Levine'a w Coconut Grove. Larry był rytownikiem, poznałem go w Nowym Jorku, a jego żona Paula wspaniale gotowała. Chciałem zrekompensować Larry'emu tę gościnę, pisząc o jego nowych miedziorytach przedstawiających zwierzęta.

Miałem wystarczającą ilość notatek, aby stworzyć siedmiostronicowy artykuł o środowiskowej wystawie „Południowego gotyku”, którą obejrzałem w północnej dzielnicy Miami, a krótki tekst o okularach Harry'ego Trumana był dobrym wstępniakiem dla mojej rubryki. Tę ostatnią historyjkę poznałem dzięki Larry'emu.

Pewien rzemieślnik z południowej dzielnicy Miami, wielbiciel Trumana, napisał do Lincolna Borgluma, który po śmierci ojca skończył rzeźbić monumentalne głowy prezydentów na Mount Rushmore. W liście zapytał rzeźbiarza, kiedy zamierza dodać głowę Harry'ego Trumana do pozostałych głów. Lincoln Borglum, który najwyraźniej miał lepsze poczucie humoru niż jego niedawno zmarły ojciec, Gutzon, stwierdził w żartobliwej odpowiedzi, że nie jest w stanie tego zrobić, ponieważ zrobienie kopii okularów Harry'ego Trumana jest rzeczą zbyt trudną. Ten rzemieślnik, Jack Wade, wziął więc Borgluma za słowo i sam zrobił okulary.

Były to olbrzymie okulary, miały przeszło osiem i jedną trzecią metra, licząc od jednego końca oprawki do drugiego, stalowe ramy-oprawki były pokryte grubo emaliowanym złotym brązem. Soczewki były wyrobione z podwójnych okien, takich, w których między dwiema szybami jest próżnia.

„Próżnia wewnątrz pomoże uchronić soczewki od zachodzenia mgłą w zimne dni” - wyjaśnił Wade.

Zrobiłem trzy czarno-białe polaroidowe zdjęcia Wade'a i okularów - jedno było na tyle ostre, że mogło zilustrować historyjkę. Same okulary były dziełem rzemiosła w wysokim gatunku i poddałem panu Wade'owi myśl, że mógłby je sprzedać optykowi dla celów reklamowych. Ta propozycja go rozgniewała. „Nie, na Boga - powiedział twardo i nieugięcie. - Te okulary zostały zrobione dla pana Trumana, poczekają, aż jego popiersie zostanie ukończone na górze Rushmore!”

Rozległ się dzwonek telefonu.

- Gdzie się podziewałeś? - zapytała piskliwym głosem Gloria. - Wydzwaniałam do ciebie całe popołudnie. Berenice powiedziała, że wyjechałeś i że może już nigdy nie wrócisz.

- Kiedy rozmawiałaś z Berenice?

- Dzisiaj rano, około wpół do jedenastej.

Ta wiadomość mocno mną targnęła. Gdybym wrócił po dwudziestu czterech godzinach, czterdziestu ośmiu albo nawet sześćdziesięciu - miałbym wciąż jeszcze w mieszkaniu Berenice. Doskonale wyliczyłem właściwy czas, ale gdzieś w środku czułem bolesny skurcz.

- Byłem w Miami. Pracowałem. Ale Berenice odeszła i nie wróci.

- Sprzeczka kochanków? Opowiedz mi, opowiedz Glorci o tym...

- Nie chcę o tym mówić, nawet Glorci.

Zaśmiała się. - A będziesz na wernisażu?

- Mówiłem już, że będę. Co tak ważnego jest w podrzędnej sztuce haitańskiej, że musiałaś do mnie wydzwaniać przez cały dzień?

- Westcott jest dobrym malarzem, James. Naprawdę jest dobry, wiesz o tym. Jest pierwszorzędnym rysownikiem.

- Z pewnością.

- Masz dziwny głos. Dobrze się czujesz?

- Bardzo dobrze. I będę na wernisażu.

- O tym właśnie chciałam z tobą pomówić. Joseph Cassidy przychodzi dlatego, że chce cię spotkać. Tak mi właśnie powiedział. Wiesz, kto to jest pan Cassidy, prawda?

- Przecież chyba wszyscy wiedzą?

- Nie, nie wszyscy. Nie każdy go potrzebuje! - zaśmiała się. - Ale zaprosił nas, ciebie i mnie, i kilka innych osób, na kolację u siebie po wernisażu. On na Royal Palm Towers ma luksusowy penthouse...

- Wiem, gdzie mieszka. A dlaczego chce się ze mną spotkać?

- Tego nie powiedział. Ale to największy, najbardziej wpływowy kolekcjoner, jaki kiedykolwiek odwiedził moją małą galerię. Gdybym mogła go zdobyć jako patrona mojej galerii, nie potrzebowałabym nikogo innego.

- W takim razie nie sprzedawaj mu żadnych prymitywów ani Westcottów.

- Dlaczego?

- On nie interesuje się sztuką konwencjonalną. Nie próbuj mu niczego sprzedawać. Poczekaj, dopóki z nim nie porozmawiam, a wtedy ci coś zasugeruję.

- Doceniam to. Dzięki, James.

- Nie ma za co.

- A czy przyprowadzasz z sobą Berenice?

- Nie chcę o tym już mówić, Glorciu.

Śmiała się jeszcze, kiedy odkładałem słuchawkę.

Rozdział trzeci.

Choć bardzo nie lubię określenia „darmozjad”, żadne inne słowo tak dobrze nie pasuje do tego, czym się stałem w czasie mego pobytu na Złotym Wybrzeżu. Na Palm Beach miesza się kilka związanych z sezonem „warstw” towarzyskich i one są całkiem różne od grup społecznych, podzielonych niejasno przez ugrupowania konserwatywno-protestanckie i żydowskie w Miami i na Miami Beach.

W Lauderdale klasa ludzi z dużymi pieniędzmi jest bez odchyleń konserwatywna i protestancka.

Nie należałem do żadnej z tych „grup”, ale z racji mej profesji byłem na obrzeżach ich wszystkich. Spotykałem się z ludźmi na wernisażach wystaw malarstwa, gdzie zazwyczaj podają koktajle, a ponieważ byłem młody, nieżonaty i miałem zawód akceptowalny towarzysko, zapraszano mnie często na obiady, przyjęcia koktajlowe, zawody polo, przejażdżki łodziami, późne kolacje i przyjęcia z grillem. Przy tych okazjach przedstawiano mnie innym gościom, w wyniku czego dostawałem zazwyczaj dodatkowe zaproszenia na obiad. A kilku artystów na Złotym Wybrzeżu, jak chociażby Larry'ego Levine'a, znałem jeszcze w Nowym Jorku.

Po dwóch miesiącach spędzonych na Florydzie miałem wielu znajomych i sporo różnych kontaktów, ale nie miałem przyjaciół. Nie zrezygnowałem z żadnego zaproszenia na obiad, a musiałem unikać barów, nocnych klubów i restauracji, gdzie mógłbym mieć problem z zapłaceniem rachunku. Człowiek, który nie płaci rachunków, nie zdobywa przyjaciół.

Mimo to czułem, że gospodarze i panie domów, gdzie bywałem, mieli pewną rekompensatę w mojej obecności. Wytrzymywałem towarzystwo nudziarzy, byłem dodatkiem-atrakcją na obiadach, na których młodzi, nieżonaci, heteroseksualni mężczyźni szli po wyższej cenie, a gdy byłem w dobrym nastroju, mogłem opowiadać anegdoty albo podtrzymywać rozmowę, kiedy to zapadała niezręczna cisza.

Miałem dwa smokingi, jeden z czerwonego jedwabnego brokatu, drugi standardowy z białego płótna. Na tym białym zostały ślady warg wysmarowanych szminką, tam gdzie pijana Berenice ugryzła mnie w ramię, kiedy prowadziłem auto, wracając do domu z przyjęcia. Na dziś musiałem więc włożyć czerwony brokat.

...