Jakub Bielikowski - Awans.pdf

(1856 KB) Pobierz

Wszyscy bohaterowie książki są fikcyjni, nawet jeśli nazwiska

kojarzą się z postaciami historycznymi. Zachowania, wartości, które

prezentują, wypowiedzi są wytworem wyobraźni autora – nie mogą

być traktowane jako prawda historyczna.

Warszawa

6 listopada 1890

Jaskrawe, gazowe światła bijące z okien pałacu zalewały nie tylko

schody wejściowe, ale także trotuar i skwer naprzeciwko. Sylwetki

żandarmów w szynelach, trzymających straż pod bagnetami,

rzucały długie cienie. W zawiesistej, zimowej, listopadowej mgle,

jak w laterna

magica

pojawiały się i kłębiły figury balowiczów.

Asesor kolegialny Andrzej Zaleski wytoczył się na Krakowskie

Przedmieście, machnął od niechcenia dowódcy warty. Mroźne

powietrze szczypało skórę rozgrzaną balem i alkoholem.

Automatycznie sięgnął lewą dłonią do kieszeni, nałożył na kciuk

chweulę

i pogładził rudawy zarost. Nocna wilgoć szroniła się na

wypomadowanych

carskich

wąsach, drażniła usta i policzki.

Skręcił z Królewskiej w Mazowiecką, wesoło pogwizdując.

W głębi placu Zielonego

wznosiła się ponura, żeliwna wieża

pomnika

upamiętniającego

siedmiu

generałów,

zwanego

powszechnie obeliskiem zdrajców

. Dlaczego dziś bez straży?

Dziwne… Szampan i koniak szumiały Zaleskiemu w głowie, cicho

błogosławił gazowe latarnie – jakże inaczej idzie się oświetloną

ulicą. Od razu wiadomo – trzecia stolica

! Zatoczył się lekko i mało

nie eksplodował z radości. Asesor kolegialny – no nieźle poczyna

sobie syn zbiedniałego szlachetki z Białaczowa. Biedak z prowincji

Przywiślańskiego Kraju

. Co z tego, że wkrótce będzie musiał

włożyć znienawidzony tu niebieski mundur Korpusu Żandarmów?

Jeszcze pół roku temu wydawało się, że sekretarz kolegialny służb