Marek Cieślak, Wojciech Koerber - Pół wieku na czarno.pdf

(13270 KB) Pobierz

===Lx4rGCARKFtpWGhfaQM1AzUANAAyAGQHPwk7CDoIalpqDDlbbV4=

OJCIEC PORZĄDNY,

MATKA PORZĄDNA,

A JA… ŻUŻLOWIEC

Chcielibyście od razu o Gollobie, Hampelu i Kasprzaku? O Janowskim

i Zmarzliku? O Hancocku i Crumpie? Wszystko będzie, ale w swoim

czasie. No, zaczynamy opowieść. Życie stygnie…

1957 rok, Warszawa. Furmanka i ciągnący ją czarny koń o imieniu Kary.

Na furmance moja babcia Władysława, dyrektorka domu dziecka

w Ojrzanowie koło Żabiej Woli, obok intendent tejże placówki –

jednocześnie woźnica, no i ja. To była wyprawa po tak zwane zaopatrzenie,

którą do dziś przechowuję w pamięci. I te całe dzielnice gruzu. Popalone

domy, jakieś sterczące odłamy betonu i napisy „Nie wchodzić, miny!”, „Nie

wchodzić, niewybuchy!”. To jest mój obraz z lat dziecięcych. Miałem

wtedy siedem lat i oczy wielkie jak pięć złotych, bo wrażenie robił ten

widok niesamowity. Tak wyglądała Warszawa 12 lat po wojnie, choć, rzecz

jasna, nie w całości.

Na świat przyszedłem w Milanówku, o którym śpiewała Hanna Banaszak

(słynne

Truskawki w Milanówku).

No więc tam się urodziłem, w sumie

przejazdem. Liczna rodzina mamy pochodziła z Warszawy i okolic –

z Ostrołęki, Żyrardowa, Ostrowi Mazowieckiej. Ciotka i jej mąż walczyli

w powstaniu warszawskim, nie byli to jednak dzisiejsi warszawiacy, żadne

współczesne „słoiki”. To byli ludzie z olbrzymią klasą osobistą, z inną

mową i z innymi przedwojennymi manierami. Natomiast ojciec pochodził

z Częstochowy i mieszkał koło stadionu, przy ulicy Wąskiej. Oboje z mamą

studiowali w tym mieście ekonomię, no i z tego ich studiowania wziąłem

się ja.

Wspomniana babcia Władysława, ze strony mamy, przez długie lata

prowadziła domy dziecka. Spędzałem pod jej opieką wakacje i ferie

zimowe. Między innymi w Ojrzanowie, gdzie placówka mieściła się

w starym poszlacheckim dworku, z parkiem i stawem. Kilka lat temu, jadąc

do stołecznej siedziby Polskiego Związku Motorowego, zboczyłem, by

obejrzeć stare miejsca, i muszę powiedzieć, że pałacyk prezentuje się lepiej

niż kiedyś. Zaczęły wracać obrazy z dzieciństwa, twarze sierot tam