MARCEL MOSS-UTRACENI.pdf

(1453 KB) Pobierz

W Polsce co roku znika bez śladu osiemnaście

tysięcy osób. To tak jakby w jednej chwili

wyparowali wszyscy mieszkańcy Łańcuta.

PROLOG

WIGILIA, ROK 2016

– Tato? – jęknęła cicho Sandra. Klęczała na podłodze w kałuży krwi.

Obok leżał nieruchomo jej ojciec. Martwe spojrzenie Wiktora Miltona

zatrzymało się na wiszącym tuż nad nim srebrnym żyrandolu.

Z otworu pośrodku jego czoła sączyła się krew. Sandra potrząsała

martwym ciałem, prosząc ojca, by się do niej odezwał. Drżała, a po

policzkach spływały jej rzęsiste łzy.

– Zostaw go – odparła spokojnym, pozbawionym emocji głosem

Beata Milton. Siedziała na dywanie, opierając się plecami

o kremową sofę. – Nie widzisz, że nie żyje? Trzeba zadzwonić po

policję…

Sandra spojrzała na matkę, która sprawiała wrażenie oderwanej od

rzeczywistości. I pomyśleć, że jeszcze kilka minut wcześniej, zanim

napastnicy wybiegli z domu i uprowadzili jej młodszą córkę, kobieta

krzyczała tak głośno, że Sandrze wydawało się, iż lada moment

popękają wszystkie szyby w oknach.

– Tato… – Sandra szarpnęła mężczyznę za ramię. – Boże, obudź

się, błagam…

– On nie żyje – powtórzyła beznamiętnie jej matka – a moja biedna

Lenka jest teraz w rękach tych potworów.

Roztrzęsiona

Sandra

podbiegła

szklanego

stolika

i zakrwawioną dłonią zgarnęła z blatu swój smartfon. Wybrała numer

alarmowy i wezwała pogotowie oraz policję. Rozłączyła się, osunęła

na podłogę i wybuchnęła płaczem. Zaczęło do niej docierać, co się

właśnie stało. Już nic nigdy nie będzie takie jak dawniej.

Oprzytomniała, gdy usłyszała dźwięk domofonu. Poderwała się

z miejsca i podbiegła do drzwi. Nie wiedziała, ile czasu upłynęło od

wezwania pomocy. Gdy wróciła do salonu, zobaczyła matkę leżącą