Rozdział 09-10.pdf

(680 KB) Pobierz

~ 84 ~

Rozdział 9

Keen zabrał ją do pensjonatu po drugiej stronie jeziora, dokładnie naprzeciwko domu

klanu. Jezioro Grayslake rozdzielało ich o ponad dziesięć mil,

ale wciąż byli blisko.

Trista stała na balkonie ich pokoju, patrząc przez wodę, na małe kropki, którymi były

domy klanu. Teraz wydawały się maleńkie, nieistotne, a jednak to, co się tam wydarzyło,

zadecydowało o jej przyszłości.

Keen poruszał się po ich pokoju, który wynajęli na tydzień, z możliwością przedłużenia.

Poleciła mu mały hotel, był tańszy, ale nie chciał słuchać. Nie zamierzał trzymać swojej

partnerki w jakimś podrzędnym miejscu. I były to jego słowa, a nie jej.

Przyzwyczaiła się do podrzędnych miejsc. Pasowały do niej bardziej niż ładnie

umeblowany pensjonat. Rama łóżka zrobiona była z mocnego drewna. Powierzchnie lśniły

w słabym świetle tak, że można było dostrzec ślady niedawnego polerowania. Na pościeli

leżała narzuta, jedwabista i gładka w dotyku.

Delikatne krzesła musiały być antyczne i kosztować więcej, niż zarabiała w rok.

A łazienka… Tradycyjna, prawdopodobnie oryginalna z początków dziewiętnastego

wieku. Płytki z granitowymi blatami, wspaniały zlew na cokole. Ale to, co najbardziej do niej

przemawiało, to masywna wanna na nóżkach. Chciała się w niej zanurzyć z kapciami

i zrelaksować się, pozwolić, żeby lęki, które nosiła w sobie przez całe życie, zostały zmyte

przez ciepłą wodę.

Zamiast tego stała na balkonie i patrzyła na drugą stronę jeziora na dom, w którym była

cała przeszłość Keena. Część niej czuła, że jest tam też jego przyszłość.

Przyszłość bez niej.

Głos Keena dudnił tłumiony przez ściany, a jego obecność wciąż ją uspokajała.

Przeklęła siebie za to, że czuła się przy nim lepiej.

Nie powinna na nim polegać ani pragnąć jego bliskości. Ale polegała i pragnęła.

Schyliła się i oparła ramiona o balustradę, przenosząc część ciężaru ciała na drewno.

Słyszała, co mówił dzięki tej odrobinie zwierzęcia, jaką w sobie miała.

„Helena? Tak… Potrzebuję… Doceniam… Dzięki…. Tak, tobie też.” Jego słowa były

krótkie, ale po tonie głosu domyśliła się, że nie rozmawia ze zwykłą przyjaciółką.

10 mil to jakieś 16 kilometrów

Tłumaczenie: malwa-larwa

~ 85 ~

Zazdrość, gorąca i paląca, rozpaliła jej ciało od stóp po czubek głowy. Paliła ją od

środka, a jej bestia rechotała w ramach sprzeciwu. Nie była pewna dlaczego, skoro nie byli

sparowani, przynajmniej nie tak do końca. Byli czymś tylko trochę więcej niż znajomymi.

Spróbowała okiełznać swoje emocje, chowając je głęboko w sobie. Chwilę później

przyszedł do niej Keen, lekkim krokiem mówiącym jej, że napięcie, które wcześniej czuł,

zniknęło. Śledziła jego ruchy, gdy szedł przez pokój do łazienki, spuszczał wodę w toalecie,

a potem szedł w jej stronę.

Wiedziała, że Keen stanął obok, ale nie odwróciła się do niego, ani nawet nie dała znać,

że wie o jego obecności. Gdyby to zrobiła, to zrobiłaby mu awanturę z zazdrości

o Helenę. Więc po prostu dalej wpatrywała się otaczający ich krajobraz.

Dobiegł do niej dźwięk jego głębokiego wdechu, a potem wypuszczanego powoli

powietrza. Podszedł do niej powolnymi, spokojnymi krokami. Jego ciepło otoczyło ją, chociaż

jej nie dotykał.

„Tris?”

Tris. Jej mama tak ją nazywała. A teraz już wiedziała, co się z nią stało. To był koniec.

Już nie była zaginiona, tylko martwa.

Z powodu wilka. Chciała zadzwonić do północnowschodniego Strażnika, zgłosić

złamanie prawa przez Reida. Pomagała niedźwiedziemu Strażnikowi wiele razy przez te

wszystkie lata, a on w zamian też jej nieco pomagał, ale mogła go chyba poprosić o przysługę?

Tylko, że to nie Reid to zrobił, prawda? Zrobił to Morgan.

Bękart.

Jego ciepło zbliżyło się do niej. Poczuła, jak wyciąga w jej stronę ręce. Jego dotyk

początkowo był nieśmiały, jego dłoń przesuwała się po jej plecach. „Nie potrafię czytać

w myślach, więc musisz ze mną rozmawiać.”

Nie musiała. Rozmawianie, dzielenie się i odkrywanie… Wszystko to kończyło się

zniszczonymi marzeniami. Więc nic nie powiedziała.

„Nie chcesz rozmawiać?” Nie odpowiedziała. „Wyczuwam pociąg, strach, niepokój.”

Przesuwał dłonią po jej kręgosłupie, a ona walczyła, żeby nie zadrżeć z rozkoszy. „I zazdrość.

Nie masz powodu do zazdrości, Tris. Helena jest…” I znowu to imię.

To imię.

Poczuła smutek,

tym większy, że teraz znała prawdę. „Ej, nie załamuj się teraz.” Mruknął. Wziął ją od tyłu

w ramiona. Trzymał ją mocno, a ona walczyła z potrzebą oparcia się o niego.

„Keen…” Nie wiedziała, co powiedzieć. Zniszczył jej idealnie zorganizowane życie

w mniej niż dobę.

Tłumaczenie: malwa-larwa

~ 86 ~

„Chcę cię chwilę potrzymać, a ty mi na to pozwolisz. Potem coś zjemy, a potem

znajdziemy miejsce do zamieszkania. Pensjonat jest ładny, ale potrzebujemy domu.”

Dotyku jego ust na jej czole nie mogła pomylić z niczym innym, podobnie jak poczucia

słuszności, które sprawiło, że się uspokoiła i oparła o niego.

Zebrała się na odwagę i odchyliła głowę, żeby spojrzeć w jego oczy. „Nie wiem jak.”

„Co

jak?”

Wyszeptał. Powoli podniósł jedną rękę i zatknął jej włosy za ucho.

Polegać na tobie. Wypowiedziała w swojej głowie, ale po chwili pomyślała, że pieprzyć

to, bo w pewnym momencie i tak będzie musiał zobaczyć wszystkie jej połamane fragmenty.

„Być z kimś. Polegać na kimś.” W jej oczach zebrały się łzy. Przełknęła gulę, która

zebrała się w jej gardle. „Polegałyśmy na sobie. Pomagałyśmy sobie. Ale mimo to byłyśmy

same.”

Jego następne słowa powiedziały jej, że już teraz za dużo o niej wiedział. „Ale teraz już

nie jesteś. Nigdy więcej, Tris. Jesteś moja, a ja zawsze opiekuję się tym, co moje. Zawsze.”

Jej ojciec nigdy jej oficjalnie nie uznał, przez co wiele wycierpiała. Dzień po dniu ona

i jej matka walczyły o ich nędzne życie, bo tak naprawdę były tylko zwierzyną. Mogły

prowadzić lepsze życie poza okręgiem akurat tych trzech miast, ale jej ojciec wstrzymywał ich

podróże. Nie chciał Tristy, ale nie chciał też, żeby odeszła.

Ten niedźwiedź nie dość, że walczył z Itanem swojego klanu, to wygrał i ogłosił, że

należy do niego.

Po raz pierwszy w życiu czuła się bezpieczna. I może, ale tylko może, mogła się o niego

oprzeć.

„Okej.” Wyszeptała próbując uwierzyć Keenowi.

Powoli, traktując ją jak przestraszonego jelenia, opuścił głowę. Zrozumiała, co chciał

zrobić, bo pragnienie malowało się na całej jego twarzy i w jego spojrzeniu, ale nie mogła

znaleźć w sobie siły, żeby się sprzeciwić. Nie, tak naprawdę, to nie mogła się doczekać, aż ją

pocałuje.

Jego usta musnęły jej, miękkie niczym skrzydła motyla. Powtórzył to, ale z nieco

większym naciskiem. Delikatne i kojące spotkanie ich ust zaczęło robić się nieco bardziej

natarczywe. Jej zwierzę poruszyło się, mrucząc i sięgając po więcej, a jej ludzka połowa poszła

za bestią.

Powoli przesunęła dłońmi po jego ramionach, aż mogła złączyć je na jego szyi. Stanęła

na palcach, żeby wzmocnić ich uścisk. Zamruczał, a ona przesunęła językiem po jego dolnej

wardze. Jęknęła i ścisnęła go mocniej.

Tłumaczenie: malwa-larwa

~ 87 ~

Pocałunek stawał się coraz gorętszy, a ich języki plątały się ze sobą w tańcu. Zatonął

w jej ustach, a ona w jego. Próbowała jego smaków, które kusiły ją od chwili, gdy się poznali.

Otaczało ją ciepło jego ciała, a jej krągłości stykały się z jego twardymi mięśniami. Jej ciało

reagowało na jego bliskość.

Była podniecona, a jej wewnętrzna hiena prychała czując jego bliskość. Jej sutki

stwardniały, napierając na jej stanik, a jej wnętrze rozgrzewało się i wilgotniało coraz bardziej.

Gruby, długi członek Keena napierał na nią, pokazując jej, że on reagował podobnie na

ich pocałunek. Jego reakcja zachęcała ją, żeby kontynuowała, żeby go drażniła. Wchłaniała

jego jęki tak, jak on wchłaniał jej. Dźwięk ich ciężkich oddechów mieszał się z pluskiem wody

i dźwiękami natury.

W końcu Keen odsunął usta, ale wciąż trzymał ją w uścisku. Z cichym jękiem

spróbowała jeszcze raz delikatnie musnąć jego usta, a on jej na to pozwolił. Był taki dziki, taki

zabójczy, ale ją traktował jakby była ze szkła.

Potem pocałunek się skończył, a jego usta już nie dotykały jej ust. Wtuliła się w jego

klatkę piersiową, a jej hiena napierała na nią, żeby się o niego otarła i oznaczyła swoim

zapachem. Była zaskoczona, gdy to Keen się o nią otarł. Znieruchomiała na chwilę, gdy jego

policzek muskał czubek jej głowy, a potem zaczął głaskać jej twarz i szyję. Mijały sekundy,

a żadne z nich nie przestało pocierać drugiego, dopóki oboje nie byli zadowoleni, że pachną

sobą nawzajem.

W końcu przestali, powoli wracając do rzeczywistości. Do ich małego świata wdarły

się dźwięki z zewnątrz. Świergot ptaków, ciche kołysanie wody, szum drzew. Dźwięki kojące

i spokojne. Pośpiech, który towarzyszył Triście przez całe jej życie, przestał istnieć. Tu, na

terytorium wroga, wreszcie odnalazła spokój.

Zabawne, jak czasami układało się życie.

„Gotowa na jedzenie?” Wyszeptał.

Szczerze mówiąc, nie była gotowa się ruszyć. Nie chciała przerywać zaklęcia, które na

nich rzucił. Ale wiedziała, że musi. W chwili, w której przycisnęła swoje usta do jego,

zadecydowała o ich przyszłości. Ich życia zostały nierozerwalnie połączone przez jego słowa,

które następnie zostały przypieczętowane pocałunkiem.

Była gotowa zostawić przeszłość za sobą. Nie całą – nie mogła wybaczyć ani

zapomnieć o wielu sprawach – ale dla niego postanowiła odsunąć od siebie swoje lęki.

Przełknęła gulę, którą miała w gardle. „Tak.”

Tłumaczenie: malwa-larwa

~ 88 ~

***

Keen wysiadł z samochodu i pośpieszył do drzwi pasażera. Trista właśnie je otwierała,

więc wyciągnął dłoń, żeby pomóc jej wysiąść. „Musisz pozwolić sobie pomagać.”

Spojrzała na niego krzywo, ale pozwoliła pomóc sobie wysiąść. Była taka drobna, niska

i malutka. Takie małe nic.

Jego

małe nic.

Cholera, ale to było dobre. Lepsze nawet niż kiedy po raz pierwszy posmakował jej ust.

Nie mógł się doczekać, aż znów to zrobi.

„Sama sobie świetnie poradzę z wyjściem z ciężarówki.”

Wykorzystując to, że trzyma ją za rękę, pociągnął ją tak, że wpadła w jego ramiona.

„Tak, ale wtedy ja nie mógłbym zrobić tego.” Mruknął. Powoli, tak, jak wcześniej,

schylił się i musnął jej usta. Pocałunek był delikatny, szybki i zdecydowanie niewystarczający.

Ale sprawił, że jego partnerka zarumieniła się, a jej serce przyśpieszyło. Żyła na jej szyi

pulsowała, a on zastanawiał się, czy jej skóra jest równie słodka, co jej usta.

Miał nadzieję, że kiedyś pozwoli mu to sprawdzić. Nawet się nie łudził, że zrobi to już

dzisiaj. Musiał się jeszcze tyle o niej dowiedzieć, zburzyć tyle ścian. Ale wierzył, że niedługo

mu się to uda.

Jego członek podskoczył.

Tak, niedługo, na przykład o dwudziestej czwartej zero jeden. Czyli oficjalnie jutro.

Tak, to brzmiało świetnie dla niego i jego niedźwiedzia.

Splątał palce z jej i delikatnie pociągnął ją w stronę baru mlecznego. Była to jedyna

taka miejscówka w ich mieście, więc podawano w niej zarówno to, co lubili ludzie, jak

i niedźwiedzie. Właściciele, Nellie i Edward, byli słodką parą, która wzięła Lauren pod swoje

skrzydła. Było to idealne miejsce, bo Trista będzie mogła poczuć się w nim swobodnie. Było

to też najlepsze źródło plotek w ich miejscowości. Przedstawi Tristę jako swoją partnerkę,

dostanie aprobatę ze strony Nellie i Edwarda i dobrze zje. Wszystko za jednym zamachem.

W chwili, w której weszli do środka, otoczył ich zapach burgerów i frytek, a nad

dudniącym gwarem rozmów, rozległ się krzyk Edwarda „zamówienie!”

Kelnerka podbiegła do okienka i zabrała z niego talerze, które Edward ustawił na

srebrnej tacy. Potem znów zaczęła biec i nagle Keen zrozumiał, dlaczego Vanowi tak się nie

podobało, że Lauren tu pracuje. Gdy okazało się, że Lauren jest w ciąży, zrezygnowała z pracy.

Cóż, właściwie to Van zrezygnował w jej imieniu. A potem rozpętała się wojna.

Rozdział 09-10.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: