John Keith Laumer (9 czerwca 1925 – 23 stycznia 1993) był amerykańskim autorem science fiction. Zanim został pełnoetatowym pisarzem, był oficerem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych i dyplomatą w Służbie Zagranicznej Stanów Zjednoczonych.
Słynął z utworów opisujących różne aspekty wojny. Lubował się w opisywaniu dyplomatycznych rozgrywek opisując iście bizantyjskie intrygi, inteligentne fortele.
Keith Laumer jest najbardziej znany ze swoich opowiadań Bolo i Retief. Historie Bolo opisują ewolucję super czołgów, które w końcu stają się samoświadome dzięki ciągłej poprawie wynikającej z wieków przerywanych wojen z różnymi rasami obcych.
Retief natomiast opowiada o przygodach cynicznego dyplomaty, który musi nieustannie przezwyciężać biurokratyczne niepowodzenia ludzi o nazwiskach takich jak ambasador Grossblunder. Na historie Retiefa duży wpływ wywarła wcześniejsza kariera Laumera w Służbie Zagranicznej Stanów Zjednoczonych. W wywiadzie dla Paula Walkera z Luna Monthly, Laumer stwierdził: „Nie brakowało mi niegodziwych wspomnień ze Służby Zagranicznej”.
Inne przygody Laumera często zawierały tematy podróży w czasie i alternatywnych światów, takie jak jego Druga strona czasu, Ślad pamięci, Plaża Dinozaurów i Imperium. Cztery z jego krótszych prac otrzymały nominacje do nagrody Hugo lub Nebula („In the Queue ”, została nominowana), a Plaga demonów (1965) otrzymała nominację do nagrody Nebula za najlepszą powieść w 1966 roku.
W szczytowych latach 1959–1971 Laumer był płodnym pisarzem science fiction. Jego powieści i opowiadania mają tendencję do podążania jednym z trzech wzorców : 1. szybkie, proste przygody w czasie i przestrzeni, z naciskiem na samotnych wilków, ukrytych nadludzkich talentów, poświęcenie i transcendencję 2. Szeroko zakrojone, czasem przesadzone komedie 3. prace eksperymentalne na pograniczu Nowej Fali science fiction.
W 1971 roku Laumer doznał udaru mózgu podczas pracy nad powieścią Człowiek Ultimax. W rezultacie przez kilka lat nie mógł pisać. Jak wyjaśnił w wywiadzie z Charlesem Platt opublikowanym w Dream Makers Volume II (1983), odmówił przyjęcia diagnozy lekarzy. Wymyślił alternatywne wyjaśnienie i opracował alternatywny (i bardzo bolesny) program leczenia. Chociaż nie był w stanie pisać na początku lat 70, opublikował wiele książek, które nie zostały opublikowane w czasie udaru. W połowie lat 70. Laumer częściowo wyzdrowiał po udarze i wznowił pisanie. Jednak jakość jego pracy ucierpiała, a jego popularność stopniała.
W późniejszych latach Laumer ponownie wykorzystywał również scenariusze i postacie z wcześniejszych dzieł do tworzenia nowych książek, które według jednego z krytyków ograniczały ich atrakcyjność: Niestety, Retief na ratunek nie wydaje się tak bardzo jak nowa powieść Retief, ale swego rodzaju melanż Cuisinart z dawnych książek.
Keith Laumer
Greylorn
majkel1887